İmam Serahsi’nin Siyer-i Kebir şerhinde ikisi arasında soğukluk olduğuna dair bir rivayet nakledilir. Bu, İbn Semaa’dan senedsiz bir rivayettir. Kitaplarda geçen her rivayet makbul demek değildir. Bu rivayet de uydurmadır. Öyle insanlar arasında böyle şey olur mu? İki imam arasındaki fıkhî ihtilaflardan hareketle aralarında münafese (çekememezlik) olduğunu söylemek de ilmî usule uymaz. İmam Muhammed, hocası İmamı Azam vefat ettiğinde 18 yaşındaydı. İlmini İmam Ebu Yusuf'tan tamamladı. Daha sonra Hanefi mezhebinin hükümlerini kitap haline getirdi. İmam Ebu Hanife’den duyduklarını Ebu Yusuf’tan duydum diye nakletmediği için bazıları dedikodu yaptılar. Büyük bir alim olduğunda ve etrafı talebelerle dolduğunda hocası İmam Ebu Yusuf takdir sadedinde “Bu adam mahsuddur” yani hased edilmeye layıktır dediği için bunu da dedikodu mevzuu yaptılar. İmam Muhammed’in Rakka’ya kadı olmasını da uzaklaştırma olarak tefsir ettiler. Eğer bu soğukluk hakikat olsaydı, Serahsi’den evvelkiler bunu yazar, hatta düşmanlar tenkit için kullanırlardı. Zahid Kevseri Zehebi’nin Menakıb-ı İmam Ebi Hanife kitabını neşrederken koyduğu zeyilde ve Bülûgu’l-emânî kitabında rivayeti külliyen reddeder. Bu rivayetin, Serahsi’nin çocukken dinlediği uydurma bir hikâye olup aklında kaldığını, Serahsi’nin kitaplarını ileri yaşta, atıldığı kuyudan imla şeklinde yazdırdığını söyler. Rakka’ya kadı olmak o zaman çok itibarlı bir işti. Zira Rakka halifenin sayfiye payitahtı idi. Ebu Yusuf onu oraya göndermişse, kendisinden sonra kadiyülkudat olması için talebesini hazırlamış demektir. İmam Muhammed’in hiçbir zaman o kadar kalabalık bir cemaati olmamıştır. Olsa bile hocası bundan haset değil iftihar duyar. Seyyid Abdülhakim Arvasi, talebesi Hilmi Işık Efendi’ye, içinde “İmam Ebu Yusuf ile İmam Muhammed arasında münafese vardı” cümlesi geçen bir fıkıh kitabını okumamasını söylemiştir.