Fâsık kelimesi fesaka (çıkmak) kökünden gelir. Allah’a itaatten çıkmak demektir. Kur’an-ı kerimde farklı farklı manalarda kullanılmıştır. Bazen kâfir, bazen günahkâr manasına gelir. Fıkıhta büyük günah (kebire) işleyene ve küçük günahlara devam edenlere fâsık denir. Ebu’l-Hasen el-Verrak buyurdu ki: “Fâsık, günahı açıktan işleyen kimse demektir” (Kurtubi). Demek ki fasık, yani günahkâr üç kısımdır: 1-Günahı kötü bilir, ama bazen nefsine uyup işler. Buna fasık denir. 2-Günâhı kötü bilir, ama devamlı ve ısrarla işler. Buna fasık-ı mütecahir veya facir denir. 3-Günâhın çirkin olduğunu inkâr ederek işler. Bu, kendisini mümin zannetse de, küfrdür. Hadis-i şerifte, bir mümine fısk isnadı men edilmiştir. Haram işlediği iyi bilinen kişi fasık kabul edilir. Ama başkalarına söylenemez. Zira günahları örtmek emrolundu. Aleni işliyorsa, başkalarına söylemekte beis yok ise de, söylememek iyidir. Tövbe edebilir. Gizli işlenen günah, bunu işleyene zarar verir. Açıkça işlenirse, herkese zararı dokunur. Bir kimsenin kötülemesi ile, bir insanı kötü bilmemelidir. Bir kimsenin kötülemesi gibet olur. Bunu dinlemek de haram olur. Bir insanın fasık olduğu, iki adil şahidin, bunun bir münker işlediğini gördüklerini bildirmeleri ile veya kendi tecrübesi ile anlaşılır.