İbni Âbidîn hazretleri bid'at ehlinin imamlığının mekruh olduğunu anlatırken der ki: Bid'at, Peygamber aleyhisselâmdan ma’lum ve meşhur olan şeyin aksini itikad etmektir. Fakat bu inad sebebiyle değil bir nevi şübhe iledir. Bizim kıblemize dönenlerden hiç biri bid'at sebebiyle tekfir edilemez. Bid'at ehlinden murad, haram olan bid'atı irtikâb edendir. Bazı bid'atler vaciptir. Delâlet fırkalarına red cevabı vermek için delil getirmek, kitap ve sünneti anlatan nahiv ilmini öğrenmek bu kabildendir. Kışla ve medrese yapmak, Cuma hutbesinde zamanın sultanına hayır dua etmek ve İslâmiyetin ilk zamanlarında olmayan her hayrı meydana getirmek gibi şeyler mendup bid'at; mescidleri süslemek gibi şeyler mekruh bid'at; lezzetli yemeklerle meşrubat ve elbiselerde bolca davranmak gibi şeyler mubah bid'attır. Yani bid'at beş kısımdır.
İtikadda olsun, amelde olsun bid’at, yani dinde Hazret-i Peygamber ve eshabı zamanında olmayan bir yenilik çıkarana veya bunu yayana bid’at ehli denir. Bu bid’at bazen küfrdür. Ehl-i bid’at aslâ şüphe götürmeyecek delillere karşı inat ederek bid’ata inanır. Meselâ haşrı veya bu kâinâtın sonradan var edildiğini kabul etmezse kat’iyetle kâfir olur. Tenasüha inanmak da böyledir. Bir nevi şübhe varsa, bid'atcının tekfirine mânidir. Meselâ Allahü teâlâyı görmenin mümkün olmadığını söyleyenlerin, «O azamet ve celâlinden dolayı görülmez» demeleri bu kabildendir. Yani böyle söyleyen ehl-i bid’ata kâfir denilmez. Bu bid’at haramdır. Bid’at bazen tahrimen mekruhtur. Amelde çıkarılan bid’atlerin çoğu böyledir. Nâfile namazı cemaatle kılmak gibi.
Amelde bid’at çıkarmak da itikadda bid’at gibidir. Dinde olmayan bir amelin, dinde olduğuna itikat etmekte ve bunu yaymaktadır. Çünkü bir ameli âdet edinen kimse onun dinden olduğuna mutlaka itikad edecektir. Meselâ Şia tâifesinin çıplak ayaklara mesh etmesi, mest üzerine meshi inkârda bulunması gibi şeyler bu kabildendir. Binaenaleyh itikadda da, amelde de bid’at çıkarıp yayana, bir de bid’at olduğu icma’ ile hususlara itikad ve amel edene (Şiîler gibi) bid’at sahibi denir.
Bid’atı çıkarmayıp yaymayana, ama inanana bid’at ehli denmesi için bu bid’atın icma’yla sabit bir hususa aykırı olması gerekir. Bir hususun bid’at olduğunda ihtilaf varsa, bunu yapana bid’at ehli denmez. Meselâ abdestte başını üç ayrı su ile üç defa meshetmek böyledir. Bunun bazıları mekruh, bazıları bid'at olduğunu söylemiş, bazıları da bir beis yoktur demiştir. Akşam namazını kıldıktan sonra cemaate uymanın mekruh veya bid’at olduğu söylenmiştir. Namazda selâm verirken ve berekâtuh demek bid’at veya mübâh yahud müstehabdır. Namazda dil ile niyet Hanefî’de bid’at, Şâfiî'de müstehabdır. Namaz kıldıktan sonra “Allah kabul etsin” demek İmam Malik'e göre mekruh, İmam Evzaî'ye göre bid'at ise de Hanefî ulemâsı müstehap demektedir.
Bir husus için sünnet ve bid’at diyenler varsa o işi yapmamak; vâcib veya bid’at diyenler varsa o işi yapmak lâzımdır. Bu kimse vitir namazında kunutu ikinci rek’atte mi yoksa üçüncüde mi okuduğunda şübhe ederse, kunutu tekrarlar. Birinci veya ikinci rek’atlarda kunut okumak bid'attır. Ancak kunut vacibtir. Vacible bid'at arasında tereddütlü bulunan şey ihtiyaten yapılır.
Bir şeyin bid’at olduğunu bilmeyen kimseye de bid’at ehli denmez; ama öğrenmemek kabahattir. Farz ve haramı öğrenmek farz; vâcibi ve tahrimî mekruhu öğrenmek vâcib, sünnet ile tenzihî mekruhu öğrenmek sünnet, müstehabı öğrenmek müstehabdır. Meşhur farz ve haramları dârülislâmda bilmemek özür değildir. Dârülharbde özür ise de imkânı olduğu halde öğrenmemek ayrıca kabahattir.
İbâdeti kabul olmamak demek, sahih olmamak demek değildir, ibadetlerine sevap verilmez demektir.
Bir de bid’at ehline sert davranmak dârülislâma mahsustur. Burada kendisine sert davranıldığını gören bir bid’at sahibi bunun sebebini düşünüp uyanarak ıslaha ve tevbeye yanaşabilir. Ama dârülharbde böyle bir şey beklenemeyeceği için kimseyi kendisine düşman etmeyecek şekilde davranmalıdır.

Hazret-i İsa Mesih ölmedi. Diri olarak göklere yükseltildi. Kıyamete yakın yeryüzüne inecektir. Buna inanmayan eğer bir ayet-i kerimeyi kafasına göre tevil ederek yapıyorsa, bidat sahibi olur. Böyle değilse, yani böyle şey mi olur, gibisinden söylüyorsa dinden çıkar. Müminler Kur’an-ı kerime kendi kafalarına göre mana veremez, Resulullah’ın ve onun vârisi olan ulemanın buyurduklarına tâbi olur.

Nisa suresinin 157. âyet-i kerimesinde “İsa aleyhisselamı öldürmediler, asmadılar. Ama bu hususta şüpheye düşürüldüler” buyuruldu. Yani asılan başkasını o zannettiler.

Tefsirler, mesela Kurtubî, Âlü İmrân sûresinin 55. âyet-i kerimesinde geçen teveffâ kelimesinin, burada “öldürmeksizin kabzederek göğe yükselteceğim” manasına geldiğini açıkça yazıyor. Bu lafz sıfattır. Müteveffike, yani seni öldüreceğim manasına gelmez. Müncid’de bile teveffa kelimesine “Hakkını tam olarak almak” manası verilmiştir. Bu, şanına layık olanı vermek demektir. Öldürmek manasında mecazen kullanılmaktadır. Yani bu ayet-i kerimenin meali, “Ben seni öldürürüm ve yükseltirim” demek değil, “Ben senin şanına layık olanı yaparım, meleklerin makamına yükseltirim” demektir. Allah dilerse yükseltir. İsa aleyhisselamı yükseltmeği dilemiş ve yükseltmiştir. İnsanlar tarafından öldürülmesini dilememiş ve onu öldürememişlerdir. Bunun için bazı tefsir âlimleri teveffi kelimesine “almak” manasını verip, “Yahudilerin katlinden hıfz etmek için, yerden seni kâmilen alır kabz ederim” meali ile tevil etmişlerdir.

“Senden evvel kimseye ölümsüzlük vermedik” mealindeki ayet-i kerime (Enbiya 34) bunun delili olamaz. Zira İsa Aleyhisselam Kıyamete yakın yeryüzüne inecek, bir müddet yaşayıp ölecektir. Yani ayet-i kerimenin manası zahir olacaktır. Nitekim başka âyet-i kerimelerde, İsa aleyhisselâmı öldürmediklerini, bu hususta şüpheye düşürüldüklerini ve İsa aleyhisselâma ölmeden (yani kıyamete yakın yeryüzüne inip ehli kitabı imana davet edip) bütün ehli kitabın kendisine iman edeceğini beyan buyuruyor ki, bu İsa aleyhisselâmın ölmediğinin delilidir.

Hazret-i İsa'nın ölüp birkaç saat sonra diriltilerek göğe yükseltildiğini söyleyen Vehb ve İbn İshak'tan mercuh bir kavil olsa da, kimse temelli öldüğünü söylememiştir. "Mi’râca gittiğim gece, birinci kat gökte Hazret-i Isa’yı, orta boylu ve hamamdan henüz çıkmış gibi kırmızı benizli gördüm" diye Resûl-i Ekrem’den rivayet olunan bir hadîs-i şerif vardır. Hazreti İsa’nın geleceği Kuranı kerim ayetlerinde üstü örtülü olarak bildiriliyor. Bir ayeti kerimede Hazreti İsa’nın diri olarak göğe kaldırıldığı bildiriliyor. Bir başkasında da (Nisa 159) kıyamete yakın Hazreti İsa vefat etmeden önce bütün ehli kitabın ona hakiki olarak iman edeceği bildiriliyor. Ehli kitab Yahudi ve Hıristiyanlardır. Yahudiler Hazreti İsa’ya peygamber olarak kabul etmediler. Hıristiyanlar da üçün biri olarak gördüler. Kıyamete yakın Hazreti İsa gökten dünyaya inecek. Hazreti Mehdi ile beraber dünyaya hâkim olacak. Böylece bir Müslüman hakimiyeti kurulacak. Hıristiyanlar biz Hazreti İsaya inanıyoruz diye kendilerine müddet verilmişti. Yahudiler ise biz Mesih bekliyorduk ama bu İsa değildi demişler, bu sebeple kendilerine mühlet verilmişti. Kıyamete yakın bu mühlet sona erecektir. Hazreti İsa her iki taifeye de hakikati bildirecektir. Böylece Ehli kitab bu hakikati görüp ona hakkıyla iman edeceklerdir. Domuzu öldürmesi, haçı kırması da Hıristiyanların dinlerinin gereği gibi yaptıkları işlerin aslında makbul olmadığını gösteren sembolik ifadelerdir. Domuzu Kuranı kerim yasaklamış ama Hıristiyanlar bize helaldir diyorlardı. Hazreti İsa öyle olmadığını gösterecek. Hazreti İsa yeryüzüne inmeyecekse, bu ayeti kerime niye indirilmiştir? İslamiyeti öğrenmede Kuranı kerim tek kaynak olmadığı malumdur. Hazreti Peygamber, buradaki bilgileri açıklayan ve ilave bilgiler veren sözler söylemiştir. Hazreti Muhammed, vefat ettiği yere, yani zevcesi Hazreti Aişe’nin odasına defnolundu. Sonra Hazreti Ebubekr, sonra da Hazreti Ömer buraya defnolundu. Burada tek kişilik bir yer kaldı. Hazreti Aişe vefat ettiğinde Baki kabristanına defnolundu. Niçin? Çünki bütün sahabiler, Hazreti İsa’nın kıyamete yakın dünyaya inip, yaşayıp, vefat edip, buraya gömüleceğini biliyorlardı. Kimden öğrenmişlerdi? Hazreti Peygamberden. Demek ki ilk Müslümanlar bile Hazreti İsa’nın geleceğinde tereddüt etmemişti. Müslümanlar, Hazreti İsanın mezarının yerini bile biliyorlar. Hıristiyanlar da Hazreti İsa’nın ineceğine inanıyorlar. Dinleri tahrife uğramış olsa bile burası doğru. Yahudiler de böyle bir mesihin geleceğine inanıyorlar. Bu neredeyse tevatür halini almış bir husus. Böyle bir şey Cenabı Hakkın kudreti dışında değildir.

Bir insanın âhirette mümin olup olmayacağı, son nefeste belli olur. Altmış senelik bir kâfir, ölümünden az önce, Müslüman olsa, âhirette mümin olarak dirilir. Peygamberlerden başka ve Cennete gidecekleri bildirilmiş olanlardan başka, kimse için ‘Cennetliktir’ denilemez. Çünki son nefesin nasıl olacağı bilinemez.

Eshâb-ı kirâmın bütünü itibariyle cennetlik olduğuna dair âyet-i kerime ve hadîs-i şeriflerde işaretler vardır. “Allah onlardan razıdır; onlar da Allah’tan razıdır” meâlindeki âyet-i kerime tek başına kâfidir (Tevbe: 100). Zira Allahü teâlânın rıza sıfatı ebedîdir; yani âhirete de şâmildir.

Eshâb-ı kirâm gibi, bütün müminler de cennetliktir. Ama bunun için belli bir isim söylemek mümkün değildir. Nasslarda Cennetlik olduğu söylenenlerden başkaları için “Şu cennetliktir” denemez. Dense bile temenni mânâsında söylenebilir. Kat’i olarak söylenmesi mümkün değildir. Gaybı ancak Allah bilir. Bu mesele hakkında açık ve kat’î bir nass olmadıkça insanlar için gayb sayılır. Nitekim âyet-i kerimede meâlen, “De ki, ben peygamberlerin ilki değilim. Benim ve sizin başınıza gelecekleri bilmem. Ben ancak bana vahyolunana uyarım; sizi de uyarırım” buyuruldu (Ahkâf: 9). Ancak “Allah gaybı peygamberlerinden dilediğine bildirir” (Âlü İmrân: 179).

Nasslarda Cennetlik olduğu bildirilen zâtlar için Cennetlik denilebilir. Bunlardan başka, hiç kimsenin ismini söyleyerek Cennetlik olduğu söylenemez. Başka âlimlerin, velilerin, müminlerin Cennete gidecekleri çok zan edilir; fakat kati söylenemez.

Bunların başında Aşere-i Mübeşşere gelir. Bunlar, dört halife (Ebu Bekr, Ömer, Osman ve Ali) ve Talha ve Zübeyr ve Sa’d bin Ebi Vakkas ve Said bin Zeyd ve Ebu Ubeyde bin Cerrah ve Abdürrahman bin Avf’dır (radıyallahü anhüm). Bu on kişinin Cennete gideceklerini, Resulullah aleyhisselâm haber vermiştir. (Tirmizî, Menâkıb, 25; Müsnedü Ahmed, I/193) Aşere-i mübeşşerenin cennetlik olduğu meşhurdur. Başka sahabiler hakkında da böyle rivâyetler var ise de, bunun kadar açık ve kuvvetli görülmemiştir.

Hazret-i Meryem için müteaddit ayet-i kerimeler vardır. Âli İmran suresinin 42.âyet-i kerimesinde mealen, “Melekler dediler ki: Ey Meryem! Allah seni müstesna kıldı; seni tertemiz yarattı ve seni bütün dünya kadınlarının hepsinden üstün tuttu” buyuruldu. Ayrıca bir hadis-i şerifte buyuruldu ki: “Hadice, Fâtıma, Âsiye ve Meryem cennetlik kadınların en faziletlileridir.” (Müsned).  Hadis-i şerifte, “Allahü teâlâ beni Cennette Meryem binti İmran ve [firavunun hanımı] Âsiye binti Müzâhim ile tezvic buyurdu” şeklinde geçiyor. (İbnü’s-Sünnî)

Bir hadis-i şerifte de buyuruldu ki: “Bana melek gelerek Fâtıma’nın cennet hanımlarının; Hasen ile Hüseyn’in de cennet gençlerinin efendisi olduğunu müjdeledi” (Hâkim, İbn Asâkir).  Hasen ile Hüseyn’in Cennet gençlerinin efendisi olduğuna dair hadîs-i şerif, Tirmizî ve İbni Mâce’de de geçer. Bir hadis-i şerifte de, “Fâtıma iffetini koruduğu için Allah da onu ve neslini Cehenneme haram kıldı” buyuruldu (Taberânî, Hâkim). Burada ‘Fâtıma nesli’nden maksadın, çocukları Hasen, Hüseyn, Zeyneb ve Ümmü Gülsüm olduğunu İmam Cafer bildiriyor.

Hazret-i Hadice için Cebrail aleyhisselâm Resulullah’a gelerek, “Hadice’ye, lü’lü ve mercanlar içindeki Cenneti müjdele!” buyurmuştur. (Buhari, Menakibü’l-Ensar, 20) Benzeri bir hadis-i şerif, Hazret-i Âişe içindir: “Cebrail bana dedi ki, Âişe, dünyada da, âhirette de senin zevcendir” (Buhari, Fedâilü’s-Sahâbe, 30).  “Kızlarımı evlendireceğim kimselerle, evleneceğim kadınların Cennetlik olmasını Rabbimden istedim. Rabbim de kabul etti” (Şirâzî) ve “Benimle evlenen veya kız alıp verdiklerim, Cehenneme girmez” (Deylemî, İbnü’n-Neccar) hadîs-i şerifleri de meşhurdur.

Sa’d ibni Ebi Vakkas radıyallahü anh anlatıyor: “Yeryüzünde yürüyen hiç kimseye Resûlullah aleyhisselâmın ‘Cennetliktir’ dediğini duymadım. Ancak Abdullah ibni Selâm müstesna!” [Buhârî, Menâkıbü’l-Ensâr 19; Müslim, Fezâilü’s-Sahâbe 147, (2483).] “Abdullah ibni Selâm, Cennette [Cennetle müjdelenen on kişiden sonra] onuncudur.” (Müsnedü Ahmed)

Hadis-i şerifte buyuruldu ki: “Cennete girdim, genç bir kız beni karşıladı. ‘Sen kiminsin?’ diye sordum. ‘Zeyd bin Hârise’ninim’ dedi.” (Câmi’üs-Sagir, Süyûtî)

Ehli Bedr hakkında şu hadis-i şerifler vâriddir:  “Bedir Harbinde bulunanları Cennetle müjdele!” (Darekutnî) ve “Allah, Ehl-i Bedir’e cenneti vacib kıldı” (Müslim, Fedâilü’s-Sahâbe 161; Müsnedü Ahmed 1/80); “Allah, Ehl-i Bedir için, ‘Dilediğinizi yapın, sizleri mağfiret etmişim’ buyurdu.” [Buhârî, Megâzi 9, Cihad 141, 195, Tefsir, Mümtehine 1, İsti’zan 23, İstitâbe 9; Müslim, Fedâilü’s-Sahabe 161; Ebû Dâvud, Cihad 108, (2650, 2651); Tirmizî, Tefsir, Mümtahine, (3302).]

Uhud ehli için Resulullah aleyhisselâm, “Kıyamet gününde, ben onların şâhidiyim” buyurdu [Buhârî, Cenâiz 73, 74, 75, 76, 79, Megâzî 26; Ebû Dâvud, Cenâiz 31, (3138); Tirmizî, Cenâiz 46, (1036); Nesâî, Cenâiz 61, (4, 62).]

Ehl-i Biat-i Rıdvan için, “Allah, bu ağacın altında biat eden müminlerden razı olmuştur” meâlindeki âyet-i kerimeden başka (Feth 18); Resulullah aleyhisselâm, “Bu ağaç altında biat edenlerden hiç kimse cehenneme girmez” buyurmuştur. (Tirmizî, Menâkıb 57, 58).

Türpüştî hazretlerinin el-Mu’tekad adlı akâid risalesinde Ehl-i sünnet olmanın şartlarını Abdullah ibni Abbâs radıyallahü anhümâdan alarak yazarken diyor ki:  Şeriatin Cennetlik olduklarını bildirdiklerinden başka, hiç kimseye kat’î olarak Cennetlik dememek lâzımdır. Cennetle müjdelenenler ise şunlardır: Peygamberler, Aşere-i mübeşşere [Cennetle müjdelenen on büyük sahâbî], Bedrde, Uhudda ve Bîat-i Rıdvân’da bulunanlar, [Meryem, Âsiye, Hadice, Âişe,] Fâtıma, Hasen ve Hüseyn radıyallahü anhüm. Ayrıca şeriatte, Cehennemlik oldukları bildirilenlerden başka hiç kimsenin, kat’î olarak Cehennemlik olduğuna hükm etmemek lâzımdır. Cehennemlik olduğu bildirilenlerden bazısı İblis ve Ebû Lehebdir.

Hâşim Kişmî Berekât kitabında diyor ki: Hâcı Abdülvehhâb Buhârî yazdığı tefsîri İmam Rabbânî hazretlerinin babasının üstadı Şeyh Abdülkuddüs’e göndermişti. Bir yerini açınca, Ehl-i beytin temizliğini bildirirken, “Fâtıma son nefesinden emin idi. Onun sonu, elbette hayırlı idi” yazılmış gördü. Bunun kenarına, “Bu yazı, Ehl-i sünnet mezhebine uygun değildir” yazıp geri gönderdi. Şeyh Abdülkuddüs’ün yazısının doğru olduğu anlaşıldı. Bu malumat Seâdet-i Ebediyye’de de vardır (s. 1064). Ehl-i beytin Fâtıma, Hasen ve Hüseyn haricindekilerinin mutlaka Cennetlik olduğunu söylemek, onlara peygamberler gibi bir nevi ismet sıfatı atfetmektir ki, bu Şiî inancının tesiri olsa gerektir. 

Hüseyn Hilmi Işık’ın neşrettiği Kıyâmet ve Âhiret kitabında diyor ki: (s.191) Aşerei mübeşşere denilen on kişinin Cennete gideceklerini, Resulullah haber verdi. Bunlar, dört halife ve Talha ve Zübeyr ve Sad bin ebi Vakkas ve Said bin Zeyd ve Ebu Ubeyde bin Cerrah ve Abdürrahman bin Avfdır. Resulullahın mübarek kızı Fatıma-tüz-Zehra ile bunun iki oğlu Hasen ve Hüseyin’in ve Hadice-tül-Kübra ve Aişei Sıddikanın da Cennetlik olduklarına inanırız. Bunlardan başka, hiç kimsenin ismini söyleyerek Cennetlik olduğunu söyleyemeyiz. Başka âlimlerin, Velilerin Cennete gideceklerini, çok zan ederiz. Fakat kesin söyleyemeyiz.”

İmam Gazâlî hazretleri Kimyâ-yı Seadet kitabında (s. 570-571) der ki: Resulullah aleyhisselâmın nesebinden şerefli neseb yoktur. Onunla bile ucb etmek haksızlıktır. Bazılarının ucbu o dereceye varır ki, kendilerine günahın zarar vermediğini ve vermeyeceğini sanırlar. Böylece istediklerini yaparlar. Şu kadarını bilmezler ki, dede ve babalarına uymadıkları zaman, kendilerinin nesebi onlardan kesilir. Onlar ise şerefi nesebde değil, takvâ ve tevâzuda bilmişlerdir. Onların nesebinden öyleleri vardır ki, Cehennem köpekleri olmuşlardır. Resulullah aleyhisselâm neseb ile övünmeyi yasak etti ve “Herkes Âdem aleyhisselâmdandır. Âdem aleyhisselâm da topraktandır” buyurdu. “Akrabanı ve yakınlarını ikaz et!” meâlindeki âyet-i kerime (Şuarâ: 214) gelince, Hazret-i Fâtıma’ya “Ey Muhammed’in kızı! Kendi başının çaresine bak, yarın sana fayda edemem” buyurdu. Halası Safiyye’ye de buyurdu ki: “Ey Muhammed’in halası, kendi işinle meşgul ol; sana yardımım olmaz!”. Eğer akrabalık yetişseydi, Hazret-i Fâtıma’yı takvâ sıkıntılarından vaz geçirir, rahat yaşatır ve her iki dünyayı kazanmış olurdu. Fakat elbette şefaat ümidi akrabasına daha fazladır. Ama günah şefaat edilmeyecek cinsten olabilir. Her günah da şefaat kabul etmez. Nitekim Allahü teâlâ “Peygamberler, Allah’ın razı olduklarından başkasına şefaat edemezler” buyuruyor (Enbiyâ: 28). Şefaat ümidiyle rahat gezmek, perhiz etmeyen hastanın, “Babam tecrübeli doktordur, ona güvenirim” demesine benzer. Ona “Bir hasta öyle olur ki, artık ilaç fayda vermez, doktorun mütehassıs olmasının bir rolü olmaz, doktorun ilaç verebileceği mizaçta olmak lâzımdır” derler. Padişahın yanında yeri olanlar, herkesin bütün kusur ve suçlarını affettiremezler. Hatta padişahın düşman olduğu kimseye kimse iltimas edemez. Hiç bir günah yoktur ki, Allahü teâlâ’nın gazabına sebep olmasın. Nitekim Allahü teâlâ “İftirayı siz kolay tutarsınız; Allah’ın indinde ise çok büyüktür” buyuruyor (Nûr: 15). Bütün Müslümanlarda şefaat ümidi vardır. Şefaat ümidi akıllıların kalbinden korkuyu kaldırmaz. Korku ile ucb bir arada duramaz.

Muhaddislerin çoğu, Bezzâr, Hakim, Ebu Nuaym gibi mehazlarda geçen “Fâtıma iffetini muhafaza etti. Allah da ona ve zürriyetine cehennem ateşini haram kıldı” hadîs-i şerifinin metruk, vahi, münker, mevzu veya zayıf görürler. Az bir kısmı ise bunu sahih kabul eder. Onlar da Fâtıma’nın zürriyetinden kastın, Hasen ve Hüseyin olduğunu söylerler. Yani kıyamete kadar gelecek bütün zürriyetini buna ilhak etmezler. Nitekim İbn Hillikan, Vefeyâtü’l-A‘yân’da; Süyûtî el-Leâlî’de İmam Ali Rıza’nın böyle söylediğini rivayet eder. Muhammed bin Yusuf es-Sâlihî eş-Şâmî, Sübülü’l-Hüdâ ve’r-Reşâd kitabında, Ukaylî’den, İbn Küreyb’in ve Hatîb’den, İmam Ali Rıza’nın, “Bu, Hasen ile Hüseyn’e hastır” dediğini nakleder. İbn Hacer el-Heysemî de Savâiku’l-Muhrıka; Münâvî, İthâfü’s-Sâil; İsâmî Samtü’n-Nücûm; Zerkânî, Mevâhib şerhinde; Ebu Nuaym, Tarihu İsbehân; Hatîb, Tarihu Bağdad; İbnü’l-Cevzî, Mir’atü’z-Zemân kitabında, aynısını İmam Ali Rıza’dan nakleder.

Akaid-i Tahaviyye şerhinde (s.377-378) Bakara suresinin 124. âyet-i kerimesi beyanında diyor ki: “Rabbi İbrahimi birtakım kelimelerle imtihan edip o da bunları tamamlayınca Allahü teala: ‘Ben seni insanlara imam (rehber) kılacağım’ dedi. O da: ‘Ya Rabbi! Ya zürriyetim?’ deyince Allahü teala: ‘Benim ahdim zalimlere erişmez’ buyurdu.” Devamla o kitapta diyor ki İbrahim aleyhisselâmın zürriyeti içinde mümin de vardı, kâfir de vardı. Yine onların içinde muhsin (salih) de vardı, musî (fasık) da vardı. Kezalik Muhammed aleyhisselamın soyu da böyledir ki onlar Hasen ve Hüseyin evladıdır. İçlerinde âlimler ve salihler olduğu gibi, bunun hilafına olan kimseler de vardı. Öyleyse onların hepsi [yukarıda geçen ve Onun mukaddes zürriyeti her türlü ricsten ve nifaktan beridir] sözü, Hasen ve Hüseyin zürriyetinden herkese şamil değildir.” Şah Veliyyullah Dehlevî, Kurretü’l-Ayneyn kitabının 20.cevabında, Hazret-i Ali’nin soyundan üç sapık fırkanın meydana geldiğini söylüyor. İnançları ve amelleri ilhada varan bu fırkaların faaliyetleri Cevdet Paşa’nın Kısas-ı Enbiya kitabında anlatılmaktadır.

Kur’an-ı kerîmde anlatıldığına göre, Hazret-i Nûh’a bir gemi yapması; içine her hayvandan bir çift alıp âilesi ve kendisine inananlarla beraber binmesi emredilmiş; geri kalan her şeyin şiddetli bir tûfâna mâruz kalacağı bildirilmişti. Hazret-i Nûh üç oğlu, geri kalan âile ferdleri ve kendisine inananlarla beraber gemiye binmiş; ancak oğullarından bir tanesi (rivâyete göre Ken’an) binmek istememişti. Dalgalar başladığında babası  “Yavrucuğum! Bizimle beraber gel, kâfirlerle birlik olma” dediyse de dinlemedi ve “Dağa sığınırım, beni sudan kurtarır” dedi. Ancak boğulmaktan kurtulamadı. Tûfân bitip sular çekildikten sonra Hazret-i Nûh’un gemisi Cûdî dağının üzerine yerleşti. Hazret-i Nûh Rabbine seslendi: “Ey Rabbim! Oğlum benim âilemdendi (ehlimdendi). Doğrusu Senin va’din haktır. Sen hükmedenlerin en iyisisin”, (yani hani ehlimden kimseye bir zarar gelmeyecekti?) dedi. Kendisine “Ey Nûh! O senin âilenden sayılmaz; çünkü kötü bir iş işlemiştir” diye ilahî cevap geldi. (Hûd: 42-47). Bu âyet-i kerime ameli sâlih olmayan evlâdın âileden sayılmadığını, dolayısıyla ailesinin mirasına hak kazanamayacağına delil alınmıştır. Resulullah aleyhisselâmın ehl-i beytini öven hadîs-i şerifler vardır. Hiç birinde ehl-i beytin cennetlik olduğu söylenmemiştir. Ancak Ehl-i beyt-i nebevînin kıymetini bilmek, onlara hürmette kusur etmemek, dünyalık hatalarına bakmamak her müslümanın vazifesi olarak bildirilmiştir. Bazı ehl-i tasavvuf, Evlâd-ı resulden olanların tevbe etmeden ölmeyeceklerinin umulduğunu söylemişlerdir. Bu ümid, İmam Gazâlî hazretlerinin de buyurduğu gibi her müminde vardır.

“Peygamber göndermedikçe azap etmeyiz” mealindeki âyet-i kerimeleri (İsrâ: 15, Kasas: 59) nazara alan İmam Eş’arî, kendilerine peygamber gönderilmeyen gayrımüslimlerin ehl-i necat olduğunu, yani cehenneme gitmeyeceklerini söylemiştir. Çünki İmam Eş’arî, Şâfiî usulüne tâbi olduğu için, ibarelere çok ehemmiyet vermektedir. Ama aklî delillere ve şeriat sahibinin maksatlarını ön planda tutan İmam Mâtüridî, bunu gayrımüslimlerin peygamber gönderilmedikçe ibâdetten mesul tutulamayacağı mânâsına hamletmiş; Hazret-i İbrahim’in Kur'an-ı kerimde anlatılan yıldızlara, sonra aya, sonra güneşe bakarak, hepsinin battığını, o halde bunları böyle hareket ettiren ve asla batmayan (yok olmayan) bir yaratıcının bulunduğunu anlamak gerektiğini bildiren kıssasına (En’am: 76-78) bakıp, insanların aklıyla bir yaratıcının varlığını bulmaya muktedir olduğunu, o halde aklıyla bir yaratıcının varlığını bulamayanların ehl-i necat olmadığını söylemiştir.

Ehl-i necat demek, cehenneme gitmez demektir. Peki nereye gider? Onu ikisi de söylemiyor. Bu hususta sonra gelenler tarafından çok farklı söylenmiştir. Bazıları cennete girer demiştir. Bazıları A’raf’ta, yani cennet ile cehennem arasında bir yerde kalır demiştir. Muhyiddin Arabî gibi bazıları, kıyamet günü Hazret-i Peygamber onları dine davet eder; kabul eden cennete, etmeyen cehenneme gider demiştir.

Müşriklerin küçükken ölen çocukları için de bazıları “Her doğan, müslüman fıtratı üzere doğar” hadîs-i şerîfi gereği cennete gider dedi. Bazıları “Rabbimden müşrik çocuklarının cennette müminlere hizmetkâr olmasını diledim. Rabbim kabul etti. Çünki onlar babaları gibi müşrik değildir. Önceki misaktadır (yani ezelde verdikleri iman sözü üzeredir)” hadîs-i şerîfi gereğince cennette müslümanlara hizmetçi olur dedi. Bazıları Cennet ve Cehennem arasında kalan A’raf adlı yerdedir dedi. Bazıları, ilm-i ilahîde âkıl ve bâliğ oldukları zaman mümin olacağı belli ise cennete, değilse cehenneme gider dedi.  Bazıları anne ve babalarına tâbi olarak cehenneme gider dedi. Nitekim Hazret-i Hadice, Hazret-i Peygamber’e Câhiliye devrinde ölenlerin çocuklarının hâlini sorduğu zaman “Onlar ateşdedir” cevabını almıştı. Bazıları Allah’ın dilediği yerdedir dedi. Bazıları âhirette imtihan olunur ve mihnet çekerler dedi. Bazıları hayvanlar gibi toprak olurlar dedi. Bazıları ise sükûtu tercih etti. Bütün bunlar İmam Süyûtî’nin Tevşîh adlı eserinde zikredilmektedir. Hâdimî Berîka’da (C. I, s. 287-288) ve Kâdızâde Âmentü Şerhi’nde (s. 277) naklediyor. Görülüyor ki bu hususta hadîs-i şerifler ve kaviller muhteliftir. Süyûtî sahih kavli, İmam Muhammed’den ve Devânî’nin Nevevî’den naklettiği üzere Allahü teâlâ günahsız hiç kimseye azap etmeyeceği vechile bunların cehennemlik olmadığı istikametinde bildiriyor.

Bu mesele, İmam Rabbani hazretlerinin Mektûbât’ında da ele alınmaktadır (I. Cild 259. mektub) Kelâmda müctehid olan  İmam Rabbânî, şöyle diyor: “Ebû Mensur Mâtüridî ve yetiştirdiği büyükler, acaba neden Allahü teâlânın varlığını ve birliğini aklın yalnız başına bulabileceğini söylediler? Dağda, çölde yetişip de putlara tapanların, peygamberlerden haberi olmasa bile Cehenneme gideceklerini söylediler. Akılları ile bulmaları lâzım idi, dediler. Biz böyle anlamıyoruz. Bunların kendilerine, hakikat duyurulmadıkça, kâfir olmayacaklarını söylüyoruz. Bu haber de, peygamberler ile gönderilmektedir. Evet, Allahü teâlâ, aklı, doğru yolu bulmak için yaratmış ise de, yalnız başına bulamaz. Akla, o yol haber verilmedikçe, şiddetli azap yapılmaz.”

Şöyle bir sual sorulsa: “Dağda yetişip, hiç bir din duymayıp puta tapan müşrikler, Cehennemde sonsuz kalmazsa, Cennete girmesi lâzım gelir. Bu da olamaz. Çünki müşriklere, Cennet haramdır, yani yasaktır. Bunların yeri Cehennemdir. Nitekim, Allahü teâlâ, Mâide sûresi 72. âyetinde, Îsâ aleyhisselâmın meâlen, (Allahü teâlâdan başkasına tapınanlar, başkalarının sözlerini Onun emirlerinden üstün tutanlar, Cennete giremez. Onların konacağı yer Cehennemdir) dediğini beyan buyurdu. Âhırette Cennet ile Cehennemden başka yer de yoktur. A’raf’ta kalanlar, bir müddet sonra Cennete gideceklerdir. Sonsuz kalınacak yer, ya Cennettir, ya Cehennem! Bunlar hangisinde kalacaktır?”

“Bu suali halletmek için, Fütûhât-i Mekkiyye sahibinin [Muhyiddin el-Arabî]: (Peygamberimiz, kıyâmet günü, bunları dine davet eder. Kabul eden Cennete, etmeyen Cehenneme sokulur) sözü, bu fakire iyi gelmiyor. Çünki âhıret, mükâfat yeridir, hesap yeridir. Emir yeri, iş yeri değildir ki, oraya peygamber gönderilsin! Çok zaman sonra, Allahü teâlâ, merhamet ederek, bu meselenin hallini ihsan eyledi. Şöyle bildirdi ki, bu müşrikler, ne Cennette, ne Cehennemde kalmayacak, âhırette diriltildikten sonra, hesaba çekilip, kabahatleri kadar mahşer yerinde azap çekecektir. Herkesin hakkı verildikten sonra, bütün hayvanlar gibi, bunlar da, yok edileceklerdir. Bir yerde sonsuz kalmayacaklardır. Herkesin aklı birçok dünya işlerinde bile şaşırıp yanılırken, iyiliklerine, merhametine son bulunmayan sahibimizin, peygamberleri ile haber vermeden, yalnız akılları ile bulamadıkları için, kullarını sonsuz olarak ateşte yakacağını söylemek, bu fakire ağır geliyor. Böyle kimselerin sonsuz olarak Cennette kalacaklarını söylemek, nasıl çok yersiz ise; sonsuz azap çekeceklerini söylemek de öyle yersiz oluyor. Nitekim, itikadda ikinci imamımız Ebul-Hasen Eş’arî, bunların Cehenneme girmeyeceklerini söylüyorsa da, bu sözünden, Cennette kalacakları anlaşılıyor. Çünki ikisinden başka yer yoktur. O halde cevabın doğrusu, bize bildirilendir. Yani bunlar mahşer günü, hesapları görüldükten sonra, yok edileceklerdir. Bu fakire göre, kâfirlerin çocukları da böyle olacaktır. Çünki Cennete girmek, iman iledir. Ya kendisi iman etmiş olacak, veya imanlının çocuğu olduğu için, yahud ana-babası birlikte mürted olunca [dinden çıkınca], kendisi dârülislâmda kaldığı için imanlı sayılmış olacaktır. Dârülislâmda bulunan müşriklerin çocukları ve zimmîlerin [gayrımüslim vatandaşların] çocukları da dârülharbdeki kâfirlerin çocukları gibidir. Çünki bu çocuklarda iman yoktur. Bunlar Cennete giremez. Cehennemde sonsuz kalmak da, tekliften sonra inanmamanın cezâsıdır. Çocuk ise, mükellef değildir. Bunlar hayvanlar gibi diriltilip, hesapları görüldükten sonra yok edileceklerdir. Eskiden bir peygamberin vefatından sonra çok vakit geçip, zâlimler tarafından din bozularak unutulduğu zamanlarda yaşayıp, peygamberlerden haberi olmayan insanlar da kıyâmette böyle sonradan tekrar yok edileceklerdir.”

İmam Rabbânî hazretleri bu sözüyle Mâtüridiye ile Eş’ariye mezhebinin sözlerinin arasını bir bakıma bulmuş oluyor. İnsan, aklıyla düşünerek yaratıcının varlığını bilebilir. Ancak emir ve yasaklarla muhatap olmak, bir peygamberin bildirmesiyle olur. Bir yaratıcının varlığının bilgisi kendisine ulaşan bir kimse, düşünmezse ve düşünmediği için anlamaz ve iman etmezse veya düşünüp bulduktan sonra, bu akla ve fenne uygun değildir diyerek iman etmezse, mesul olur. Kendisine bir peygamber tebliği ulaşmadığı için, aklıyla düşünmeyip, bir yaratıcının varlığını anlamayan kimse, iman etmiş sayılmaz; ancak mesul de olmaz. Cennete de, Cehenneme de girmez. Kâfirlere yapılan azap, buna yapılmaz. Hesabı görüldükten sonra, hayvanlar gibi, toprak olur, yok olur. İmam Rabbânî hazretlerinin, kıyamette hayvanların toprak olmasına kıyas ederek bu ictihada vardığı anlaşılmaktadır. Nitekim İmam Rabbânî hazretleri Mebde ve Me’âd kitabının otuzuncu fıkrasında der ki, “Kelâm ilmine ait meselelerde bu fakirin kendine mahsus görüşü ve hususî ilmi vardır. Mâtüridiye ve Eş’ariye arasındaki ihtilaflı meselelerin çoğunda, o meselenin anlaşılması başladığı zaman hakikatin Eş’ariye tarafından olduğu malum oluyor. Fakat keskin görüş ve firâset nuru ile bakılınca, açıkça anlaşılıyor ki, hak, Mâtüridiye tarafındadır. Kelâm ilmindeki ihtilâflı meselelerde, bu fakirin reyi Mâtüridî âlimlerinin görüşüne uygundur.”

Allahü teâlânın var olduğunu, bir olduğunu anlamak için, tabiattaki nizamı incelemek; peygamberlerin haber vermelerinden ve bu haberleri işiterek, okuyarak öğrendikten sonra farz olmaktadır. Hanefî âlimi İbni Âbidîn hazretleri Reddü’l-Muhtar’ın mürted bâbında buyuruyor ki: “Buhârâ âlimleri dediler ki, peygamber gönderilmeden, tebliğ yapılmadan önce teklif yapılmaz. Eş’arî mezhebi böyledir. Muhtar olan kavl de budur. Bu âlimler, (Yerleri ve gökleri ve kendini gören, aklı başında bir kimsenin Allah’ın varlığını anlamaması özür olmaz) sözünden murat ve maksat, peygamberlerden işittikten sonra, anlamaması özür olmaz demektir, dediler. Bu takdirde İmam-ı Azam Ebû Hanîfe’nin: (İnsanların akıllarıyla Allah’ı bilmeleri vâcib olurdu) kavlindeki (vâcib olurdu) kelimesinin manasını (lâyık olurdu) manasına hamletmek gerekir.” Demek ki Hanefî âlimlerinden bir kısmı da İmam Eş’arî’nin görüşündedir.

Netice itibariyle İmam Rabbânî hazretlerine göre: Şâhikü’l-cibâl yani dağlarda yaşayıp kendisine peygamber tebliğatı ulaşmayan veya ehl-i fetret, yani bir peygamberden çok zaman geçip, iman bilgilerinin unutulduğu veya zâlimlerce değiştirildiği bir zamanda (fetret devrinde) yaşayan müşrikler cehenneme gitmeyecek, hayvanlar gibi yok edileceklerdir. Kâfirlerin küçükken ölen çocuklarını da böyledir.

Şu kadar ki, dağlarda veya fetret devrinde yaşayıp, peygamber tebligatı kendisine ulaşmayan, fakat tevhid inancında olanlar ve bunların küçükken ölen çocukları böyle değildir. Bunların Mâtüridî ve Eş’arî mezhebine göre ehl-i necat olup, cennete gidecekleri anlaşılmaktadır. Nitekim Kâdızâde Ahmed Efendi, Ferâidü’l-Fevâid adındaki Âmentü Şerhi’nde diyor ki: “Aklı olana özür ve bahane yoktur. Eğer câhil, İslâm dinini işitmeyip, nazar ile sahih marifet elde ederse, hakikaten mümin olup, Cennetlik olur. Eğer imandan ve küfrden birini elde edemezse, mazur olup, hükmen mümin kılınıp, Cennet ehli olur. Küfr itikad ederse, mazur olmaz, kâfir olur, Cehennem ehli olur. Zira ehliyeti olduğu açıktır. Âlimlerin çoğu Ebû Hanife mezhebini böyle beyan ettiler. Bazıları İmam-ı A’zam’a göre İslâm dinini duymayıp, küfr ve iman etmeyen mazur olduğu gibi; dini duyup, mukaddem tertiplerde [yani İbrahim aleyhisselâm kıssasında anlatıldığı üzere kâinattaki düzene bakarak Allahü teâlânın varlığını ve birliğini anlamakta] hata edip kâfir olan dahi mazur olur dediler. Eş’arî’den, “İslâm dinini duymayan, kâfir de olsa mazurdur. Ehl-i cennettir” diyenler buna delil İsrâ sûresi onbeşinci âyet-i kerimesinin sonu olan (Biz bir ümmete resul gönderip hak yoluna davet etmeyince, azab etmeyiz) kelâmını göstermektedirler. Hanefîler tarafından bu âyet-i kerime şer’î hükümler hakkında olup, ma’rifet hakkında değildir. Bu bildirilen ayrılıklar, ayırıcı akıl hakkındadır.” (İstanbul 1978, s. 22-23)

İmam Gazâlî hazretleri Türkçeye de çevrilip basılmış olan Faysalü’t-Tefrika  kitabında, “Hazret-i Muhammed’in ismini hiç işitmeyenlerle, ismini işitse bile vasıf ve hususiyetlerini işitmeyenler veya bu vasıfları zıdlarıyla beraber işitenler rahmet-i ilahiyyenin şümulünde olup ehl-i necattır. Bugün İslâm daveti kendilerine ulaşmayan Rumlar ve Türkler böyledir. Çünki bunlar Hazret-i Peygamber’i belki işitmiştir ama, hayalî veya yalancı bir şahıs olarak işitmiştir” diyor. (Kâhire 1325/1907, s. 22 vd.) Bu da İmam Rabbânî hazretlerinin yukarıda zikredilen kavliyle benzemektedir. Nitekim bugün bütün dünyada Hazret-i Peygamber ve tebligatı doğru olarak herkes tarafından bilindiği kat’î olarak söylenemez. Hele İslâmiyet aleyhinde yoğun bir propagandanın yürütüldüğü bir zamanda, basit insanların İslâmiyet ve Hazret-i Peygamber hakkında doğru bir bilgi öğrenmesi fevkalâde zordur.

Said Nursî bugün dünyada yaşayıp İslâmiyeti hakkıyla işitmemiş olan gayrımüslimlerin ehl-i fetret olup cennete gideceğini söylediği için tenkid edilmektedir (Kastamonu Lâhikası, s. 69-70, 111; Mektubat, 28. mektup, 8. mesele, s. 385). Eş’arîler fetret ehline ehl-i necat dediği için, kendisi de Şâfiî-Eş’arî olan Said Nursî Efendi böyle söylemiştir. Burada onbeşinden küçük olanların ne dinde olursa olsun şehid olacağı; onbeşinden büyük olanların ise cihan harbine sebebiyet vermeyip, masum ve mazlum iseler şehid olacağı sözü problemlidir. Bir çocuk onbeşinden önce de bülûğa erebilir ve şer’en mükellef hâle gelir. Ayrıca eğer bu gayrımüslimler hakikaten ehl-i fetret iseler, ehl-i necattır. Ehl-i necat, ehl-i cennet kabul edilse bile; şehidlik ancak Allah yolunda ölen müslümanlar için sözkonusudur. Hükmî şehidlik gibi istisnaî bir hâli burada mevzubahis etmek, doğrusu söz götürür. Üstelik cihan harbine sebebiyet verip vermemenin ahkâm-ı islâmiyye bakımından bir ehemmiyeti yoktur. Bu, siyasî bir keyfiyettir. İmana tealluk etmez. Nitekim önceki cihan harbine sebebiyet verenlerin bir kısmı da Müslüman Türkler arasından çıkmış olup, Said Nursî Efendi’nin eserlerinde bunlardan övgüyle bahsedilmektedir. Bir başka enteresan husus da, müsamahaya mazhar görülen sınıfın Hıristiyanlar oluşudur. Bu mantıkla Yahudîlerin de ehl-i necata dâhil edilmesi beklenirdi. Yahudîlerin, tevhide Hıristiyanlardan daha yakın olduğu herkesçe malumdur. Avrupa’da tarih boyunca hunharca katledilen, mallarına el konulan ve yurtlarından atılan Yahudîlerin sayısı, mazlumen ölen Hıristiyanlardan az değildir.

A’râf, Cennet ile cehennemi birbirinden ayıran yerdeki sûrun yüksek kısmının adıdır. Kur’an-ı kerimde bu isimli bir sûre vardır.

Ashâbü’l-a’râf (a’rafta kalacak olanlar) tefsirlerde şöyle tarif ediliyor: Hasenatı ile seyyiatı birbirine eşit olan müminler, hemen cennete veya cehenneme konulmayıp ikisi arasında bir müddet bekleyecek, sonra Allah'ın lutfuyla cennete girecektir. Tefsirlerde başka tarifler de vardır. Âhirette müminlerle kâfirleri yüzlerinden tanıyacak olan melekler; Cennet ve cehennem ehlini birbirinden ayırarak haklarında şahadette bulunacak olan peygamberler, şehidler ve âlimler gibi zâtlar; Cennete veya cehenneme girmeyi gerektirecek halde olmayan belli kişiler (Herhangi bir peygamberin tebliğini duymadan ölenler, müşriklerin bulûğ çağından önce ölen çocukları veya gayri meşru evlilikten doğan çocuklar). 

Ancak sahih olan birinci tariftir. Nitekim âyet-i kerimelerde amelleri ağır gelenlerle hafif gelenlerin vaziyeti açıkça belli olduğu halde, günahları sevaplarına eşit olanların akıbeti hakkında bir beyan yoktur. Muhtemelen bunlar a’râftakilerdir. A'râf sûresinin 46 ve 47. Âyet-i kerimelerinde a'râfta bulunanlar, Cennete girmeyi şiddetle arzu ettikleri halde, oraya henüz girmeden Cennetlikleri selâmlar, gözleri Cehennem ehline çevrilince, “Rabbimiz, bizi bu zâlimler zümresiyle beraber bulundurma” diye dua ederler.  Hasenatı ile seyyiatı müsavi olanların a’râfta kalacağına dair bir de hadîs-i şerif vardır. 

Hıristiyanlar da a’râfı kabul eder ve vaftiz olmadan evvel ölen Hıristiyan çocuklarının kalacakları yer olarak tasvir eder. Mutezile mezhebinde de büyük günah işleyen Müslümanlar cennet ile cehennem arasında bir yerde kalır.

Bir de berzah vardır. Boğaz manasına gelen bir coğrafi tabirdir. İki şey arasındaki engeli de ifade eder. Dinde ölümden yeniden dirilmeye kadar olan ara devreye berzah denir. Kur’an-ı kerimde de geçer. Bu zamanda insanlar hayırlı ameller yapmak için dünyaya tekrar geri dönmek isteyecek, fakat kabul edilmeyecektir. Tasavvufta âlem-i şahadet (âlem-i halk) ile âlem-i emr (âlem-i gayb) arasındaki köprüyü ifade eder.

Yaygın kanaat, Hazret-i Muhammed’in kendisine peygamberlik bildirilmeden önce eski şeriatların hükümleriyle amel etmediği istikametindedir. Hanefî ve Şâfi’îlerin bir kısmı bu görüştedir. Buna göre, Hazret-i Peygamber, eski şeriatlarda da bulunduğu bilinen Kâbe’yi tavaf, leş yememek gibi bir takım işleri, maslahat sebebiyle ya da teberrüken (bereketlenmek için) veya kendi aklıyla güzel bulduğu için yapmıştı. Hazret-i Peygamber’den önceki devir fetret devri idi ve önceki şeriatların hükümlerinin kendisine ulaştığına dâir bir bilgi de yoktur. Eski peygamberlerin şeriatlarının unutulduğu ve uzun süre peygamber gönderilmeyen zaman aralığına fetret devri denir. Bu devirde yaşayan insanlar prensip itibariyle dinî emirlerle mükellef tutulamazlar. Hazret-i İsa ile Hazret-i Muhammed’in arası bir fetret devridir. Bir başka deyişle Hazret-i İsa’nın getirdiği şeriat unutulmuş, hatta mukaddes kitabı İncil bile tahrife uğramıştır. Tevrat için de aynı şey söylenebilir.

Peygamberler, umumiyetle şeriatların unutulduğu zamanlarda gönderilirler. Dolayısıyla Hazret-i Peygamber’in eski şeriatlarla amel etmesi mümkün değildir. Çünki peygamber gönderilmeden dinin füruu, yani şeriatla mükellefiyetten bahsedilemez. Ancak dinin aslı, yani iman bahse konu olabilir. Hazret-i Muhammed’in bi’setten (peygamberliği kendisine bildirilmeden) önceki hâli bilinmektedir. Kendisinden böyle başka bir şeriatla amel ettiği hususunda bir nakil, bir söz bize gelmemiştir. Kaldı ki böyle bir şey olsaydı, bu şeriatların bağlıları, mesela Yahudi veya Hıristiyanlar, bi’setten sonra O’nun kendilerine ve kendi şeriatlarına nisbetini iftiharla bildirirlerdi ki, böyle bir şey de bahis mevzuu değildir. (Serahsî, Usul, II/100-101; Âmidî, Usul, IV/121-123; Gazâlî, Mustasfa, I/132;  Hâdimî, Mecami, 211; Keşfü’l-Esrârı Pezdevî, III/932 vd; İbnü’l-Hümâm, Tahrir, 359.)

Hazret-i Muhammed’in annesi, babası, dedesi ve amcası Hazret-i İbrahim’in inancında birer mümin idi. Bu dinden kendilerine intikal eden bazı amel esaslarına göre de ibâdet ederlerdi. Hazret-i Musa ve Hazret-i İsa daha sonra geldiği halde, bunlar Yahudi veya Hıristiyan dinine girmiş değillerdi. Çünki bu dinler Arabistan’da doğru bir şekilde tebliğ edilmiş değildi. Bir dinin hükümleri doğru bir şekilde tebliğ edilmemişse, bu hükümlerin insanları bağlamayacağı açıktır. Böyle bir zamanda insanlar sadece iman ile mükelleftir. Fetret devri prensibi bunu gerektirir.

Hazret-i İsa’nın gelişinin üzerinden uzun asırlar geçmiş, bu dinin esasları unutulmuştu. Arabistan’da tek tük Hıristiyanlar vardı. Hazret-i Muhammed’in peygamberliğine ilk inananlardan ve Hazret-i Hadice’nin amcası oğlu Varaka bin Nevfel bu dindendi. Bu da bir arayışın neticesidir. Medine’de üç Yahudi kabilesi yaşamaktaydı. Bunların inanç esaslarının da orijinal olduğu söylenemez. Bunun dışındakiler ya müşrik veya Hazret-i İbrahim’in dinine inananlardı. Hazret-i Muhammed, peygamberliğini açıklamadan evvel Arabistan’da az da olsa tevhid inancını benimseyen ve eski peygamberlerin, bilhassa Hazret-i İbrahim’in şeriatından geldiği zannedilen bazı esaslarla amel eden kimseler vardı. Ümeyye bin Ebî Salt ile meşhur hatib ve şâir Kus bin Sa’îde ile Cennetle müjdelenen on sahabiden biri olan Hazret-i Said’in babası Zeyd bin Amr bunlardandır. Hazret-i Muhammed bunlar için “Kıyâmet günü tek başına bir ümmet olarak haşrolunacaktır” buyuruyor.

Hazret-i Muhammed’in dedeleri, bu arada Abdülmuttalib, babası Abdullah, annesi Âmine ve amcası Ebû Tâlib de Hazret-i İbrâhîm’in inancındaydı. Nitekim Kur’an’da “Sen, yani senin nûrun, hep secde edenlerden dolaştırılıp, sana ulaşmıştır” buyurulmaktadır (Şuarâ: 219). Bu inanca Hanîf inancı, bunlara da Hanîfler (Hunefâ) denir. Hanîf, hanef masdarından sıfat-ı müşebbehedir. Yanlış ve sapık olan şeye hiç dalmadan doğruya meyleden mânâsınadır. İslâmiyetten önce putlara tapınmayan, hacc yapan, sünnet olan, kısacası Hazret-i İbrahim’in dininden o zamana intikal etmiş esaslara tâbi bulunanlar için (Sâbiî’nin zıddı olarak) bu isim kullanılmıştır. Hanîf kelimesi Kur’an’da da müteaddit defalar geçer. Müslim kelimesiyle kullanıldığında hacceden; tek başına kullanıldığında ise Müslüman olan, tevhid inancında olan mânâsı kasdedilmiştir. Kur’an-ı kerimde Hazret-i İbrahim için bu sıfat kullanılmaktadır. Pek çok âyet-i kerimede Hazret-i İbrahim’in hanîf olarak vasıflandırılması da boşuna değildir. Çünki zamanında kendisinden başka tevhid inancını taşıyan kimse kalmamıştı. Etrafında hemen herkes putlara tapınırken, o tek tanrıya ibadet etmekteydi. Keldanîler gibi bâtıl yolda değil; Hakka yönelmişti (Bakara: 112, 135, Ahkâf: 13). Hazret-i İbrahim, Kur’an ve hadîslerde başka birçok hasletleriyle de övülmüş büyük bir peygamberdir. Allahın kendisini bütün insanlara ve inananlara imam, önder yaptığı bildirilmektedir (Bakara: 124, Nahl: 120). Tevhid inancı sonraki nesillere bu peygamberden intikal etmiş; şeriatı yayılmıştı. İslâm coğrafyasında bilinen peygamberlerden kendisinden sonrakilerin hepsi O’nun soyundandır. Semâvî dinlere mensup insanların hepsi kendisini büyük bilir ve inanırlar. Bütün dinlerdeki itikadî ve ahlâkî prensipler hep O’ndan intikal etmiştir. Bundan dolayıdır ki İslâm akâidinde, Müslümanlar -Kur’an’ın tâbiriyle- Hazret-i Muhammed’in ümmeti ve Hazret-i İbrâhîm’in milleti olarak tavsif edilmektedir. Millet aynı inancı benimseyen insanların hepsine denir. Osmanlı Devleti’nde gayrımüslim teb’a dinlerine göre gruplandırılmış ve hepsine dinî/hukukî imtiyazlar tanınmıştı. Buna “millet sistemi” denir: İslâm milleti (millet-i İslâm), Rum (Ortodoks) milleti, Ermeni (Gregoryen) milleti, Yahudi milleti gibi. Eski ilmihal kitaplarında, mesela Sultan Fâtih devri ulemâsından Mehmed bin Kutbüddin İznikî’nin Mızraklı İlmihal diye bilinen Miftahü’l-Cenne’de “Din ve millet, ikisi birdir”, diye yazar (s. 64).

Görülüyor ki hanîflik Hazret-i İbrahim’in dininin esas vasfıdır; ama sadece bu dine mahsus değildir. Bu bakımdan hanîf, tevhid inancına çağıran peygamberlere uyan kimseye denir (Beyyine: 5, Hacc: 30, 31). İşte hanîflik olarak bilinen Hazret-i İbrahim’in şeriatine âit hükümlerin bazıları Arabistan’da da câriydi. Hanîf dininin esasları olan bu hükümleri, Hazret-i Muhammed de kabul ve tatbik etmiştir.

Hazret-i Peygamber’in “Yahudîler ve Hıristiyanlar gibi, ümmetim de fırkalara ayrılır. Bunlardan yalnız benim ve eshâbımın yolunda olanlar kurtulur” meâlindeki hadîsinin hakikatince, İslâm tarihinde çeşitli bid’at fırkaları zuhur etmiştir. Bunların dışında kalan ve Ehl-i sünnet ve’l-cemaat denilen fırka, Hazret-i Peygamber ve onun cemaati, yani eshâbının bildirdiği inanç esaslarına uymuştur. Hanefî, Mâlikî, Şâfiî ve Hanbelî mezhebinin inanç esasları birbirinin aynı olup, füruatta, yani amelî/fıkhî hükümlerde ayrılmışlardır. Diğer fırkalar ise, mânâsı açık olan nassları te’vîl ederek; mânâsı açık olmayan nassları ise, sünnet ve sahâbenin bildirdiğine uymayan bir şekilde yanlış te’vîl ederek farklı birer yol tutmuşlardır. Bunlar, Ehl-i sünnetten başlıca inanç esasları bakımından ayrılırlar; ancak tekfir edilmezler. Fıkhî görüşlerine, bilhassa siyaset hakkındaki görüşlerine bu inanç farklıları cüz’î de olsa yansımıştır. Bunlara bid’at fırkaları da denir. Bid’at, Hazret-i Peygamber ve eshâbı zamanında olmayıp, sonradan ortaya çıkarılan inanç ve ibâdetlerdir. Hazret-i Peygamber’den bu hususta, “Kim bizim dinimizde olmayan bir şey ihdâs ederse, reddedilir” hadîsi vârid olmuştur.

Burada “Ehl-i sünnet denilen fırkanın doğru olduğu nereden belli? Bu fırkalar da kendilerini doğru yolda biliyorlar. Ya onlar doğru yolda ise?” diye bir sual hatıra gelebilir. Bid’at fırkaları denilen bu mezhebler, Selef-i sâlihîn denilen ilk devir İslâm ulemâsının icma’ ettiği meselelere aykırı inanç ve amel esasları ortaya çıkardıkları için, ehl-i bid’at olarak görülmüştür. Nitekim ulemâ bir hususta icma’a vardıktan sonra, o mesele hakkında bu icma’ya uymayan bir görüş beyan etmek câiz değildir. Kur'an-ı kerîmde, "Hidâyet yolunu öğrendikten sonra, Peygambere uymayıp, mü'minlerin yolundan ayrılanı, saptığı yola sürükleriz ve sonu çok fena olan cehenneme sokarız" meâlindeki âyet (Nisâ: 115) ve aynı meâlde başka hadîs-i şerîfler bu hükmün delilini teşkil eder. Demek ki selef-i sâlihîn bir hususta icma’ya varıp ittifak ettikleri zaman, bu hususta ictihad ile de olsa farklı bir söz söylemek, ayrı bir yol tutmak mümkün ve câiz değildir.

Kollarıyla beraber 72’yi bulan bu bid’at fırkaları, esası itibariyle Hâricîlik, Şiîlik, Mutezile, Mürcie, Müşebbihe, Mücessime ve Cebriyye adıyla yedi grupta toplanabilir. Mûtezile (Kaderiyye), kader inancını reddederek insanın kendi fiillerinin yaratıcısı olduğuna; dolayısıyla büyük günah işleyenin imanının gideceğine ve adaletten ayrılan sultana isyan câiz olduğuna inanır. Kabir azâbını ve mîzânı inkâr eder. Mezhebin kurucusu Vâsıl bin Atâ, daha evvel Hasan Basrî’nin talebesi idi. Kendisinden ayrıldığında, i’tizal eden (ayrılan) mânâsına Mu’tezil olarak adlandırılmıştır. Bir ara Abbâsî halîfelerinden Me’mun, Mu’tasım ve Vâsık bu mezhebe sâlik olmuş; Mutezileden olmayanları tazyik etmişti. Cebriyye (Cehmiyye), Mutezile’nin tersi olup, insanların fiillerinde irade hürriyetine sahip olmadıklarını, kâtibin elindeki kalem gibi hareket ettiklerini, binaenaleyh günah ve inkârlarından mes’ul tutulamayacaklarını söyler. Mürcie de, müslümanların günah işlese bile, cehenneme hiç girmeyeceğine kâildir. Mücessime, Allah’ın cisim olduğuna inanır; Müşebbihe ise insana teşbîh eder (benzetir). Son zamanlarda ortaya çıkan Vehhâbîlik, nassların zâhirine itibar bakımından Zâhiriyye, şefaat ve tasavvufu inkâr bakımından Mutezile, sahabeye husumet bakımından Hâricîlik, Allah’ın sıfatları bakımından da Müşebbihe ve Mücessime’den mühim tesir görmüştür.

Bid’at fırkalarından bilhassa Mutezile mezhebindekiler, bulundukları beldede yaygın olan Ehl-i sünnet mezheblerinden birine göre amel ve ibâdet ederdi. Nitekim itikaden Mutezilî olan Zemahşerî ve Zâhidî, Hanefî mezhebine göre amel etmişlerdir. Hatta bu sebeple çoğu yerde Mutezile fırkasından bahsedilirken Hanefîler diye bahsedilmiş; Bağdad ve çeşitli beldelerde Mutezile ile Eş’arîler arasında müsademeye kadar varan ihtilaflar, işin aslından habersiz müellifler tarafından Hanefî ve Şâfiîler arasındaki husumet olarak vasıflandırılmıştır.

Ehl-i sünnet itikadının kaideleri, şartları şunlardır:

1. Kur’ân-ı kerîm, mahlûk değildir. Allahü tealanın kelâmıdır. Ancak Mushaf, kâğıt ve mürekkep itibariyle, okunduğu zaman da ağızdan çıkan harfler mahlûktur. Mutezile, Kur’an mahlûktur, dedi.

2. İmanda şüphe caiz değildir. Bu sebeple inşallah mü’minim dememeli, elhamdülillah mü’minim demelidir. İnanılması şart olan şeylerin birinde şüphe küfrdür.

3. İman artmaz ve eksilmez. Fakat kuvvetlenir veya zayıflar. Mutezile ile Haricilere göre iman ile isyan bir arada bulunmaz.

4. Eshab-ı kiramın hepsi âdildir. İlk dört halifenin halifeliği sahihtir. Hariciler ve Rafızîler, hilafet meselelerinden dolayı sahabeyi tekfir etti. Bazı Rafızîler gibi Hazret-i Ebu Bekr’in sahabiliğini veya Hazret-i Aişe’nin masumiyetini inkâr küfrdür.

5. İcma’nın, Kur’an ve sünnetten sonra fıkhî delil oluşu haktır. Mutezile’den Nazzâm ile Hâricî ve Râfızîlerin bir kısım bunu inkâr etti. Ayrıca icma’ ile kabul olunan bir hususu reddeden bid’at ehli olur. Bu husus Kur'an-ı kerimde emredilen salâtın beş vakit namaz olduğu gibi mütevâtir bir husus ise, küfre düşer.

6. Kıyas haktır. Mutezile’den Nazzâm bunu inkâr etmiştir.

7. Amel imandan parça değildir. Günah olduğuna inandığı halde büyük günah işleyen, kâfir olmaz. Haricilere göre büyük günah işleyen kâfir olur. Mutezile’ye göre imanını kaybeder, ama kâfir olmaz. Cennet ile Cehennem arasında bir yerde kalır. Mürcie’ye göre büyük günah işleyen asla cehenneme girmez.

8. Ehl-i kıble, yani kıbleye dönerek namaz kılan kimse tekfir edilmez. İman edilecek şeylere inanıp da, icma ile bildirilenlere inanmayanlar ehl-i bid’at olur. Bunlara kâfir denmez. Namaz kıldığı halde, açıkça küfre sebep olan bir şey söyleyen ve yapan kimse, imandan çıkar. Râfızîler, Hazret-i Ali’nin üstünlüğüne inanmayan müslümanları -sahabi bile olsalar- tekfir eder.

9. Âdil olsun, fâsık olsun, her imamın arkasında Cuma ve bayram namaz kılınır. Vakit namazları sahih ise de mekruhtur.  Fâsık imam ile cihada gidilir. Hariciler bunu inkâr etti.

10. Zâlim ve fâsık idareciye isyan edilmez. Azli mümkün ise azledilir. Değilse sabredilir. Haricîlere göre böyle idareciye ayaklanmak vacibdir. Râfızîlere göre imam zaten masumdur, azli mümkün değildir.

11. İmamın her hangi bir aileden veya ırktan olması şart değildir. Râfızîlere göre Hazret-i Ali soyundan olması şarttır.

12. Mest üzerine mesh etmek haktır. Râfızîler ve Haricîler bunu inkâr etti.

13. Mirac haktır. Hazret-i Peygamber’in göklere yükselişini ve Allahü teâlâ ile görüştüğünü inkâr eden ehl-i bid’attir. İsra’yı, yani Hazret-i Peygamber’in Mekke’den Kudüs’e götürüldüğüne inanmamak ise küfrdür.

14. Cennet’te mü’minler Allahü teâlâyı bilmediğimiz bir şekilde göreceklerdir. Mutezile buna inanmadı.

15. Allah cisim değildir. Mekândan münezzehtir. Yarattıklarına benzemez. Kerramiye, Müşebbihe ve Mücessime, Allah cisimdir, cihet ve mekân sahibidir, insana benzerliği vardır, Allahü teâlâyı cisimsiz düşünmek caiz değildir, dedi. İnsan gibi olduğuna inanmak küfrdür.

16. Kıyâmet gününde, Peygamberler ve sâlih zâtların büyük günah işleyen mü’minlere şefâati haktır. Mutezile, ancak müminlerin derecelerinin yükseltilmesi için şefaat edilebileceğine inanır. Vehhabîler, tasavvuf, istigâse, tevessül ve şefaati toptan inkâr etti.

17. Kabir azabı haktır. Bu azab, rûh ve bedene olacaktır. Hariciler bunu inkâr etti.

18. Evliyânın kerâmeti haktır. Mutezile bunu inkâr etti. Şia ise kerameti on iki imama tahsis ve öldükten sonra kerâmeti inkâr etti.

19. Ruh, ölmez. Bu sebeple ölünün ardından hayır yapmak; ibadetlerin sevaplarını ölülere hediye etmek câizdir. Ölü, bundan istifade eder. Mutezile bunu inkâr etti.

20. Kıyamet alâmetleri, Deccâl’ın çıkışı, Mehdî’nin gelişi ve Mesih’in inişi haktır. Bunlar manen mütevatir hadislerle bildirilmiştir. Bu bakımdan inkârının küfr olacağı söylenmiştir. Kıyamet alâmetlerini mecaza hamletmek, mesela “Deccal felancadır; Dabbetü’l-Arz AIDS hastalığıdır; Yecüc Mecüc Çinlilerdir; Mehdi, felanca kitaplardır; Mesih, şahs-ı manevîdir vs” demek  doğru değildir.

21. Mukallidin imanı sahihtir. Yani, düşünmeden, anlamadan, yalnız başkasından işiterek, öğrenerek iman eden kimse, mü’mindir. Ancak istidlâli terk ettiği için günahkârdır. Mutezile mü'min olamaz, cennete de giremez dedi. Her şeyin güzel veya kötü olduğu dinin emriyle bilinir. Akıl, bunu bilmekte rol oynamaz. Mutezile’ye göre bir şeyin iyi mi, kötü mü olduğu, akıl ile bilinir. Bunun için Kitap ve sünnete lüzum yoktur. Aklın güzel gördüğü şeyler farz; çirkin gördüğü şeyler ise haramdır. Allah'ın, iyiliği yaratması, aklen şarttır.

22. İman, kalb ile tasdik, dil ile ikrardır. Kerrâmiye’ye göre sadece dil ile ikrardan ibarettir. Hariciler ve Mutezile’ye göre iman, kalb ile tasdik, dil ile ikrar ve âzâlar ile ameldir.

23. Şeytan insana vesvese verir. Mutezile bunu inkâr etti.

24. Sihir ve nazar haktır. Mutezile buna inanmadı.

25. Öldürülen eceli ile ölmüştür. Mutezile, öldürülenin eceli Allah tarafından kısaltılmıştır, der.

26. Kul fiillerinde muhtardır, ihtiyar sahibidir. Allah dilerse yaratır, dilerse yaratmaz. Dolayısıyla Allah’ın ve kulun kudreti bir arada bulunur. Kul da bunlardan mesul olur. Cebriyeye göre kul fiillerinde muhtar ve muktedir değildir. Mutezile ve Râfızîlere göre kulun kudretini Allah yaratır, kul ise fiilinin yaratıcısıdır.

İkisi arasında tezat yoktur. Eflâtun (Platon), Sokrates’in talebesidir. Sokrates aklı ile bir yaratıcının varlığını bulmuş ise de, madde ve ruha kadim diyerek sıfatlarında yanılmıştır. Bu ise bugün için sahih bir iman sayılamaz. Eflâtun felsefesi, her şeyi üçe böler. Meselâ edep, üç his kuvvetine dayanır: Ahlâk, akıl ve tabiat. Tabiat da, bitki, hayvan ve insan olarak üçe ayrılır. Eflâtun, esasta dünyayı yaratan kudretin tek olduğunu düşünmekle beraber, onun iki yardımcısı daha olabileceğini ileri sürmüştür. Bu da, teslîs (=üçlü tanrı) fikrinin doğmasına sebep olmuştur. Asırlar sonra Hıristiyan ilahiyatını tanzim edenler, yetiştikleri Eflâtuncu felsefe ekolünün tesiriyle, teslîs fikrini kabul etmiştir. Her ikisi de kendilerine bir peygamber tebliği kendisine ulaşmamışsa, ehl-i fetret hükmündedir. Nitekim İmam Rabbânî hazretleri, I. cild 259. Mektubunda bunu açıkça bildiriyor. Peygamber tebliği kendisine ulaşanların, Sokrates, Eflatun ve Aristo gibi felsefelerin inancını benimsemeleri, küfre sebep olur. İmam Gazalî gibi âlimler, felsefecileri reddederken, bunların imanî vaziyetlerinden ziyade, bunlar gibi inanmanın bugün için imansızlık olduğu hususu üzerinde durmuştur.

Şeriat zâhire bakar. Müslüman olduğuna dair bir bilgi olmayan kimseye gayrımüslim muamelesi yapılır. Şahitliği dinlenmez. Müslüman kızla evlenemez. Müslüman mezarlığına gömülmez. Müslümanla arasında miras olmaz. Ama Allah katındaki hâli bilinemez. Küfr üzere öldüğü açıkça bildirilen Ebu Leheb gibi şahıslar dışındakiler için kat’i olarak cehennemlik denilemeyeceği gibi, peygamberler ve Aşere-i Mübeşşere ve hadis-i şeriflerde bildirilen Meryem, Asiye, Hadice, Fatıma, Hasen, Hüseyn, Abdullah bin Selam dışındakiler için de kat’i olarak cennetliktir denilemez. Cennetlik veya cehennemlik denmesi, zâhirî hâle dayanan bir zannı bildirir.

İmam Gazâlî, kıyâmet ve âhiret hallerini anlattığı Dürretü’l-Fâhire fî Keşfi Ulûmi’l-Âhıre adlı kitabında ve başka ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarında hülâsaten şöyle anlatılır: Ölü kabirde uykudan uyanır gibi olur. Kabir yarılıp, Münker ve Nekîr adında iki sual meleği zuhûr eder. Ölüye yakın gelip: “Men rabbüke ve mâ dînüke ve men nebiyyüke”, yani Rabbin kimdir ve dinin hangi dindir ve Peygamberin kimdir? Diye sorarlar. Bunlara doğru cevap verirse, o melekler, onu Hak teâlânın rahmetiyle müjdeleyip giderler. Bundan sonra kıyametin kopacağı ana kadar cennet nimetlerine benzer bir şekilde kabir hayatını sürdürür. Doğru cevap veremezse, kabir azabına duçar olarak kıyamete kadar sıkıntı içinde bekler. Meyyit defnedildikten sonra, Salih bir kimse mezarın başında ölünün yüzüne karşı ayakta durup ölünün ve annesinin ismi ile telkine başlar. Meselâ Ey Ahmed bin Ayşe der. Sonra Allahü teâlânın büyüklüğünü ve ölümün hakikatini anlatan sözler söyler. Ardından kendisine sorulacak sualleri ve cevabını verir.
Sahabe-i kiramdan Said Ezdî hazretleri anlatıyor: Ebu Ümâme’nin yanına gittim. Ruhunu teslim etmek üzere idi. Bana şöyle dedi: Ey Said! Resulullah aleyhisselâm buyurdu ki, “Sizden biriniz vefat edip defnolunduğu zaman, biriniz başı ucunda dursun ve Ey filan bin filan! desin. Zira ölü duyar. Tekrar böyle desin. O zaman oturur. Ve tekrar böyle söylesin. Ölü, beni irşad eyle; Allahü teâlâ sana rahmet eylesin! der”. Siz de bana böyle yapınız. Bu hadis-i şerifin senedlerini İmam Sekâfî Erbaîn kitabında yazıyor.
Ölüye telkin vermek, kopya vermek demek değildir. Hadis-i şerifte, "Ölülerinize lâ ilahe illallah demeyi telkin ediniz!" buyuruluyor. Kopya vermek olsaydı, bunun da kıymeti olmamak gerekirdi. Burada telkin bir zikr olarak dirilere emredilmiştir. Telkinde bulunmak sünnet olduğuna göre, işitenlere de fayda verir. Ölü de bunu işitir. Bir kuvvet hâsıl eder. Mecmâ’ul-Enhür, Cevhere gibi fıkıh kitaplarında telkinin meşru olduğu bildirilmektedir. Birgivî Vasıyetnamesi’nde nasıl verileceği yazılmıştır. Ulemâ, çeşitli kitaplar yazarak telkîn vermenin sünnet olduğunu isbat etmiştir. Bunlardan biri Siyam âlimlerinden Mustafa bin İbrahim’in Nûrü’l-yakîn fî-Mebhasi’t-telkîn adlı eseridir. Hicrî 1345’te yazılmıştır. 1976’da İstanbul’da tab olunmuştur. Burada telkin vermeyi emreden ve Taberânî ile İbni Mende’nin rivayet ettiği hadîs-i şerîf vardır. Birgivî’nin Cilâü’l-Kulûb ve Âlûsî’nin Gâliyye adlı eserlerinde de “Resûlullah aleyhisselâm definden sonra telkin vermeği emreyledi. Kendisi de telkin verdi” diyor. Bunlar telkinin kopya olduğunu düşünmemiş de bu seminerci mi düşünmüş? Allah ölenin imanlı olup olmadığını bilmiyor da mı sorgu meleği gönderiyor? O halde bunu da inkâr etmek gerekmez mi? Hâdiseyi bu kadar basite irca eden bir kimse, ancak pozitivistlere aldanmış bir zavallı olabilir. Türklerden başka cemiyetlerde telkinin olmadığını söylemek de yanlıştır. Sadece Vehhabî inanışındakiler telkini inkâr eder. Çünki ruhun diriliğine inanmayıp, öldüğünü söylerler. Hadis-i şerif ile sâbit olmuş bir hâdiseyi göz göre göre inkâr etmek her baba yiğidin harcı değildir.

Beydâvî, Râzî, Kurtubî gibi muteber tefsirlerde anlatıldığına göre, ibâdete olan düşkünlüğü sebebiyle "Mescid Güvercini" diye anılan Sa’lebe, malının artması için Resulullah aleyhisselâmdan dua etmesini istedi. Hazret-i Peygamber kanaat etmesini tavsiye buyurdu ise de ısrarcı oldu. Bu duanın bereketiyle çok zengin oldu. Malların idaresi sebebiyle önce mescidden kesildi. Zekât emri geldikten sonra, “benimle mi kazandınız” diyerek karşı çıktığı için mürted oldu. Bazı âlimlere göre Sa’lebe baştan beri münafık idi. Kendisi için Tevbe suresinin 76. âyet-i kerimesi nâzil oldu. Sebeb-i nüzûlünün başka başka olduğu da bildirilen bu âyet-i kerimenin gelişinden, Salebe’nin münâfık olduğu hükmünü çıkarmışlardır. Bu âyeti işitince zekâtını getirip yalvardı ise de Resulullah almadı ve “Sa’lebeye yazıklar olsun!” buyurdu.

Sahabe arasında başka Sa’lebe de vardır. Bunlardan birisi Salebe ibni Ebî Hâtıb Ehl-i Bedr’dendir ve Uhud’da şehid düşmüştür. Münâfık olan Sa’lebe, Hazret-i Osman zamanında vefat etti. (el-İsâbe)

Mektubat-ı İmam-ı Rabbânî’de geçen ve “Allah, imanlarını geri almaz” meâlindeki âyet-i kerimeye (Bakara: 143) dayanan yukarıdaki söz, “Fena makamına kavuşanın, imansız ölmemek ihtimali yüksektir” demektir. Hiç kimse için imansız ölmemesi kat’idir denemez. Allah’ın, Sahâbe-i kirâmın hepsinden râzı olduğu Kur’an-ı kerimde bildirildiğinden ve ilahî sıfatların, ezcümle rızâ sıfatının ezelî ve ebedî olması iktizâ ettiğinden sahâbenin hepsinin Cennetlik olduğu söylenebilir. Fakat aşere-i mübeşşereden başkasının iman ile öleceği önceden bilinemezdi. Çünki, sahâbenin aralarına karışmış olan münâfıkları Resûlullah’dan başka kimse bilmezdi. Bu münâfıkların imansız gittiği, Resûlullahın vefatından sonra, sahâbe-i kirâmdan hiçbirinin mürted olmadığı, yani mürted olarak ölmediği tefsir ve tarih kitaplarında yazılıdır. Tek tek isim vererek şu cennettedir denemez. Bazı sahâbîler hakkında vârid olan hadîs-i şerifler ahad (tek kişinin bildirdiği) hadîs olduğundan, ulemâ bunlar zan ve temenni bildirir demiştir.

Sokrates aklı ile bir yaratıcının varlığını bulmuş ise de, ancak madde ve ruha kadim bilerek sıfatlarında yanılmıştır. Bu ise bugün için sahih bir iman sayılamaz. Sokrates'in tevhid inancına sahip olduğu eserlerinden anlaşılmaktadır. Zaten bu sebeple muhakeme edilip mahkûm olmuştur. Meşhur müdafaanâmesi Türkçe’ye de tercüme olunmuştur. Talebesi Eflatun ve onun talebesi Aristo da böyledir. Her üçü de kendilerine bir peygamber tebliği kendisine ulaşmamışsa, ehl-i fetret hükmündedir. Peygamber tebliği kendisine ulaşanların, Sokrates, Eflatun ve Aristo gibi felsefelerin inancını benimsemeleri, küfre sebep olur. Nitekim İmam Rabbânî hazretleri, I. cild 259. mektubunda diyor ki: “Ebû Mensur Mâtüridî ve yetiştirdiği büyükler, acaba neden Allahü teâlânın varlığını ve birliğini aklın yalnız başına bulabileceğini söylediler? Dağda, çölde yetişip de putlara tapanların, peygamberlerden haberi olmasa bile Cehenneme gideceklerini söylediler. Akılları ile bulmaları lâzım idi, dediler. Biz böyle anlamıyoruz. Bunların kendilerine, hakikat duyurulmadıkça, kâfir olmayacaklarını söylüyoruz. Bu haber de, peygamberler ile gönderilmektedir. Evet, Allahü teâlâ, aklı, doğru yolu bulmak için yaratmış ise de, yalnız başına bulamaz. Akla, o yol haber verilmedikçe, şiddetli azap yapılmaz.” Bir söz veya inanışın küfr olması ile buna inanan kimsenin küfre düşmesi, farklı zamanlarda farklı hükümlere tâbidir.

Diyalog, karşılıklı konuşma mânâsına gelip, monologun zıddı olduğuna göre, karşıdakinin haklarına hürmet ve müsamaha göstermek demektir. Böyle ise İslâmiyete uygundur. Nitekim Kur’an-ı kerimde “Sizin dininiz size, benim dinim bana” buyurularak diyalogun en mükemmel şekli beyan edilmiştir. Ancak diyalogdan anlaşılan dinlerin hükümlerini birbirine karıştırmak, hatta daha ileri giderek dinleri birleştirmek ise, bu câiz görülmemiştir. Ancak muhtelif dinlere mensup din adamı ve ferdlerin diyalog kurarak bir araya gelmeleri, dünya barışı, ateistlik ve pozitivizm cereyanına karşı mücadele, çevre gibi insanlığın tümünü alâkadar eden mevzularda müşterek hareket zemini teşkil etme bakımından faydalı olur.
Bütün din mensupları, kendi dinlerinin en doğru ve mükemmel olduğuna, diğer din mensuplarının dalâlette olduğuna inanır. Bunların kendi dinlerine girmesini ister. Hıristiyan inancına göre, vaftiz olmadan ölen kimse, Hristiyan çocuğu olsa bile zaten Cennet’e giremez. Yahudilik, Hıristiyanları mutlak cehennemlik görür; tevhid inancı sebebiyle “Nuhî müminler” saydığı Müslümanların Cennet’e girebileceğini söylese bile; Musa aleyhisselâmdan uzakta, aşağı bir mevkide kalacağına inanır. Bu sebeple İslâmiyetteki, gayrımüslimlerin Cennet’e giremeyeceği inancını yadırgamak doğru değildir.  İslâm inancına göre, Müslüman olmayanlar, aslâ Cennete giremez. Kiliseleri sahih mabed, ibadetleri sahih ibadet görülemez. Hatta Müslümanların ibadetlerinde gayrımüslimlere benzemesi şiddetle yasaklanmıştır. Ama dünyada, dinlerine, canlarına, mallarına, hâsılı hak ve hürriyetlerine ilişilemez. Hatta bunları muhafaza etmek, İslâm devleti veya cemiyetinin, hatta her Müslüman ferdin dinî vecibesidir. Kur’an-ı kerimde “Allahü teâlânın katında gerçek din İslâmdır” buyularak bu esasa işaret edilmiştir. Hazret-i Peygamber zamanında Hıristiyan ve Yahudilerden Müslümanlığa girenler oldu. Hazret-i Peygamber bunlara, “Hayır, sizin Müslüman olmanıza gerek yoktur. Siz zaten İbrahimî bir dine mensupsunuz” dememiştir. Hatta Hıristiyan iken Müslüman olan Temîm Dârî’ye “Boynundaki haçı çıkar ve at!” emrini vermiştir. Kur’an-ı kerim, Ehl-i kitaba, diğer gayrımüslimlere nisbeten daha mümtaz bir mevki tanır. Ama ellerindeki mukaddes kitapların tahrife uğradığını, dinlerinin makbul görülmediğini açıkça ifade eder. Yahudi ve Hıristiyanların, hâlihâzırdaki inançları ile mümin sayılıp Cennetlik olduğuna inanmak, İslâm inancına açıkça aykırılık teşkil eder. Ehl-i kitabın bu hâliyle ebediyen necattan uzak olduğunu, Beyyine sûresi beyan eder. “Lâ ilâhe illallah diyen Cennet’e girer” hadîs-i şerîfi, Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği şekilde, zât ve sıfatlarıyla Allah’a inanan kimse Cennet’e girer demektir. Bu ise Muhammed ve önceki bütün peygamberlere (aleyhimüsselâm), meleklere, önceki mukaddes kitapların hepsine, âhiret gününe, kadere, dinin açık emir ve yasaklarının hepsine inanmak demektir.

İslâm inancına göre, Allah sebebe yapışan herkese rızık verir. Herşey bir sebebe bağlanmıştır. İnsan sebebe yapışır. Neticede kendisine takdir edilen rızık gelir. Yapışmazsa, rızkın takdir edilmediği anlaşılır. Ama sebeplere yapıştıktan sonra hırs göstermek, hatta gayrı meşru vâsıtalara yapışmak doğru değildir. Çünki böyle de olsa takdir edilen rızık gelir; ama insan mesul olur. Hırsıza, takdir edilen rızık gelir. Çalmasa da limon satsaydı, aynı rızık gelecekti. Halbuki birincide günah, ikincisinde sevab terettüp eder.

İslâm inancına göre meleklerin her birinin bir vazifesi vardır. Yeryüzüne yağmur ve karın yağdırılması da bunlardandır. Melekler, aldıkları emir üzerine tabiat hâdiselerini tedvir eder. İslâm inancı, tabiat hâdiselerinin kendiliğinden değil, her an Allah’ın iradesiyle tecelli ettiğini söyler. Yani yağmur ve kar, bilinen tabiat hâdiseleri ile yağar. Ama bunları yerine getiren Allah’ın iradesi ve meleklerin bu irade istikametindeki faaliyetleridir. Allah; irade ve kudretini sebeplerin arkasında gizlemektedir. Şu halde tabiat bilgisi ile din kitaplarındaki ifade arasında bir tezat yoktur.

Büyük kısmı iyi niyetli, saf ve câhil kimselerdir. Kendileri gibi cahil, ama uyanık kimselere aldanmışlardır. Bid’at ehli (bid’at sahibi) demek, bid’atini yaymak için uğraşan kimse demektir. Bunlara aldanarak bid’at işleyeni sevmemek değil, ona acımak, nasihat vermek lâzım olduğu kaynaklarda bildirilmiştir.

Çalgı, eğlence vasıtasıdır. İlahi ise ibadettir. İkisini bir araya getirmek doğru değildir. Dini tahkir, aşağılamak veya alay için çalgı ile söylenirse o zaman küfre sebep olabilir. Ehl-i sünnet itikadına göre, amel imandan cüz değildir. Yani günah işlemekle, insan imandan çıkmış olmaz. Bu mealde bir fetvâyı, alay veya tahkir için söylenmesi hâline mahsus kabul etmek lâzımdır.

Ehl-i sünnet itikadı, kimseye lâneti caiz görmez. Halife Muaviye’nin oğlu Halife Yezîd hakkında söylenenlerin çoğu Şiî rivayetleridir ve mübalağalıdır. İnsaflı tarihçiler malum kabahatlerini sayarlar. Ama küfrüne hükmetmek câiz değildir. Büyük âlim el-Kadî Ebû Bekr İbnü’l-Arabî, el-Avâsım ve’l-Kavâsım kitabında bunu uzun anlatmaktadır. Burada ve Ahmed Cevdet Paşa’nın Kısas-ı Enbiya kitabında diyor ki: “Yezîd, İstanbul’u ilk kuşatan İslâm ordusunun kumandanı idi. Hazret-i Peygamber’in ‘Kostantiniyye'ye ilk defa sefer eden ordu mağfiret olunmuştur’ buyurarak övdüğü bu orduda, Eyüb Sultan, İbni Abbas, İbni Ömer, İbni Zübeyr, hatta bir rivayette Hüseyn bin Ali gibi onlarca sahâbî vardı. Birçok sahâbî, kendisini meşru halife saymış ve arkasında namaz kılmıştır. Günahkâr olması, bu gerçeği değiştirmez. Çünki sâlih veya fâcir her imamın ardında cihâda gitmek, Ehl-i sünnetin şiarıdır. Hazret-i Hüseyn’in ölüm emrini Yezîd vermedi. Yalnızca Kûfe’ye varmasına müsaade olunmayıp, Medine’ye geri döndürülmesini veya kendisine biat ettirilmesini yahud diri olarak Şam’a getirilmesini istemişti. Cinayeti Ubeydullah bin Ziyad işledi.”
Şanlı şehid Hazret-i Hüseyn’in ailesi ve on yaşındaki oğlu İmam Zeynelâbidin hazretleri Şam’da hüsnü kabul gördü. Yezîd’in niyeti kötü olsaydı, Zeynelâbidin’i de öldürmemesi için bir sebep yoktu. Ama Ubeydullah bin Ziyad gibi uzlaşmasız birini Hazret-i Hüseyn üzerine göndermesi ve katillere korkusundan bir ceza vermemesi, kabahattir.
Bed’ül-Emâlî şerhi Nuhbe’de der ki: “Yezîd’in Medine halkını incitmeye veya İmam Hüseyn’i öldürmeye emir verip vermediği ve buna râzı olup olmadığı kat’i olarak bilinmediği için susmak iyidir. Çünki kimseye lânet etmek emredilmedi. Hak edene lânet etmek ibâdet olmadığı gibi; lânet etmemek de günâh değildir.” İmam Ahmed bin Hanbel Kitâbü’z-Zühd’de, Yezîd’in hutbesinden iktibas yaparak, sözünü hüccet kabul etmiştir. Sülemî, Temhîd kitabında, “Fâsık da olsa bir mümine, hatta hayatta veya küfr üzere öldüğü âyet ve hadisle bildirilmemiş kâfire lânet etmek câiz değildir. Zira ölmeden tevbe edip imana gelmek ihtimali vardır. Ancak ismen zikretmeyerek kâfirlere veya âyet ve hadîsle yapanlara lânet bildirilen amelleri işleyenlere lânet câizdir” diyor.
Sa’düddîn-i Teftâzânî’nin Yezîd’e lâneti câiz gördüğü bildiriliyor ise de, işin aslı böyle değildir. Zira bu âlim, Akâid-i Nesefiyye şerhinde diyor ki, “Yezîde lânet meselesinde, Ehl-i sünnet âlimleri ikiye ayrıldı. Hulâsa ve başka kitaplarda, ona ve Haccâc’a lânet câiz olmadığı bildirildi. Çünki Peygamberimiz aleyhisselâm Ehl-i Kıbleye lânet etmeyi yasakladı”.
İmam Rabbânî hazretleri de Mektubat’ta Yezîd’e lâneti yasaklamakta ve şöyle demektedir: “Evet, nasipsiz Yezîd, Eshâb-ı kirâmdan değildi. Onun tâlihsizliğine karşı, kim ne diyebilir ki, hiçbir kâfirin yapmadığı işi, o bedbaht kimse yapmıştır. Ehl-i sünnet âlimlerinden bazısının, ona lânete izin vermemesi, onun işini beğendikleri için değil, belki pişman olmuş, tevbe etmiştir dedikleri içindir.”
İbdâ’ kitabı 403. sahifesinde diyor ki: “Lânet etmek ve millete, mezhebe söğmek çok çirkin, pek kötü bir bid’attir. Bu âdet, Yahudilerden Müslümanlara geçti. Tirmizî’deki hadîs-i şerîfte, ‘Mü’min lânet etmez’ buyuruldu. Yezîd’e, Hazret-i Hüseyni öldürmek için emretti sanarak, lânet etmek de doğru değildir”.
İhyâ’da diyor ki: “Yezîd’in, Hazret-i Hüseyni öldürdüğü veya öldürmek için emir verdiği hiç belli değildir. Belli olmayan bir kötülüğü söylemek câiz değildir. Hele lânet etmek hiç doğru olamaz. Çünki bir müslümana, açıkça bilinmeyen bir günâhı yüklemek câiz değildir. Hazret-i Hüseyni öldürene lânet olsun da denilemez. Eğer tövbe etmedi ise lânet olsun, denilebilir. Çünki Hazret-i Hamza’yı şehîd eden Vahşî kâfir idi. Sonra iman ve tövbe etti. Buna lânet câiz olmadı.”
Yezîd’e lânet câiz diyenler, Hârre Vak’ası’nda Medine halkını incittiği içindir demişlerdir. Zira hadîs-i şerif “Medine halkını incitene lânet olsun” buyuruyor. Bu bile, çoğu âlim tarafından lânete cevaz için delil alınmamıştır. Yezîd’e lânetin, Kerbelâ Fâciası ile de hiç alâkası yoktur. Hazret-i Peygamber, bir işin kötülüğünü göstermek için, şu işi yapana lânet olsun buyurmuştur. O işin, bu hâliyle Allah’ın rahmetinden uzak bir iş olduğunu ifade eder. Kâfir olduğunu veya bu işten dolayı aslâ affedilmeyeceğini göstermez. Yezîd isminin konmaması da, bir şey ifade etmez. Yezîd adında çok sayıda sahabî ve âlim vardır. Yezîd, Allah arttırsın manasına gelen bir dua kelimesidir.

1-Biri, açık olanlar. Allahü teâlânın ilmi ve kudreti gibi. Burada en doğru söz, böyle sıfatlarda, te’vil (göründüğü manasından başka mana vermek) câiz değildir. Onun esas manası, kelimenin zâhirinden anlaşılandır.

2-Diğeri, zâhir manayı vermeli ve hangi lafız üzere geldiyse onu sürmeli ve mecaz manasına götürmemelidir. Bir şeyin hakikatinden, şüphesiz bilgi ve tam yakîn edinilmiyor ve bir şeyler örtülü kalıyorsa, rey ve kıyas ile hakikatini açmamalı, onu zâhir manasıyla kabul etmeli, keyfiyet ve kemmiyeti ona yaklaştırmamalıdır. Yed (el), vech (yüz), sem’ (kulak), basar (göz) bu kısma girer. Bunlar hakkındaki itikad şöyle olmalıdır ki, bunlar ve buna benzer olanlar, âzâ (uzuv) değil, yani vücudun bir kısmı değildir. Bunlar Allahü teâlânın sıfatlarıdır. Bunların keyfiyeti, nasıllığı yoktur, olması da câiz değildir. Ehl-i hak bu ikinci kısmı tedkik edip, o isimlerin hakikatleriyle alâkalı olarak, “Bu sıfatlar da tefsir edilmez; zira teşbîh ve temsîle, yani benzetmeye ve şekillendirmeye yol açar. Mecaza da haml edilmez. Çünki Kitab ve Sünnet, bunun aksine hükmediyor” dediler ve hakkın, bu iki yolun ötesinde, yani teşbîh ve tecsîmin ötesinde bir başka yolu, izahı vardır, buyurmuşlar ve onlar bu yolu seçmiş ve beğenmişlerdir.

Bu sıfatlar te’vil edilirse, birkaç şekilde manalandırılabilir. Bunlardan biri doğru, diğeri yanlış olur. Allahü teâlânın sıfatlarına yanlış manalar veren ise, mazur olmaz, bilakis dinini tehlikeye sokmuş olur.

Bunun için, yed, vech, istiva gibi Kur’ân-ı kerîmde bildirilen ve tercüme edildiğinde insanı hatırlatan, el, yüz, oturma manalarını düşündüren kelimeleri ve benzerlerini Farsça’ya ve diğer lisanlara çevirmeği câiz görmemişlerdir. Eğer bunları söylemek icab ederse, âyet ve hadîste geçtiği gibi söylemelidir. Bir kimse, “Halaktü biyedeyye” (Ey iblis, iki elimle yaratdığıma secde etmekden seni men’ eden nedir?) âyetini okurken, elini hareket ettirse veya “Müminin kalbi Rahmanın parmaklarından iki parmağı arasındadır” hadîs-i şerifini söylerken, parmağına işaret etse, çok mahzurludur. Çünki bu hareket teşbîh ve tecsîm manası taşır. Yani Allahü teâlâ insan gibidir, insan gibi parmakları vardır ve maddedir, fikrini gösterir. Halbuki Allahü teâlâ bu gibi şeylerden münezzehtir. Buradan bir daha anlaşılmış oldu ki, isim ve fâide benzerliği dışında, Allahü teâlânın sıfatları ile halkın sıfatları arasında bir ortak taraf ve benzerlik yoktur.

Bazıları, müteşâbih âyet ve hadîslerle işaret olunan sıfatları te’vil etmek doğrudur diyenler, yed (el) sıfatını, kuvvet ve kudret ve nimet; vech (yüz) sıfatını zât ve rızâ, istivâ (yayılma) sıfatını istilâ ile te’vil etmişlerdir. Sonraki âlimlerden bazısının da Müslümanların itikadlarını korumak için bu manaları verdiği olmuştur. İmam Gazâlî hazretlerinin İlcâmü’l-Avâm kitabı bunu anlatır. Bu ibarelere zahirî mana vermemek selef-i sâlihîn mezhebidir. Buna şimdi selefiyye deniyorsa da, doğru değildir. Selefiyye, Vehhâbîlik olup, tecsîm ve teşbihe inananlar veya kayanlardır. Nasıl sem’, basar gibi sıfat-ı ilahiyye, O’nun zatına layık ve münasip sıfatlar olduğu gibi, müteşâbih âyet ve hadîslerde bildirilmiş olan, yed (el), vech (yüz), ayn (göz), cenb (yan), kadem (ayak), yemîn (sağ), ısba’ (parmak), arşa istivâ (Arşın üzerinde karar kılmak), meci’ (gelme), nüzûl (inme) gibi sözler ve kelimeler hakkında Selef-i Sâlihînin mezhebi, yani usul ve yolu odur ki, bunları kudret, nimet, zât, istilâ vs ile te’vil etmemelidir. Âl-i İmrân sûresinin 7. âyetinde meâlen bildirildiği gibi, “Allahü teâlânın bu sıfatlarının zât-i pâkine lâyık ve münasip olduklarına iman ettim” demelidir.

Allahü teâlâ hakkında, nasıldır, ne gibidir sualleriyle ve cevapları ile uğraşmayı Âl-i İmrân sûresi 7. Âyet-i kerimesi men etmektedir. Nitekim burada meâlen, “Kalblerinde eğrilik olanlar, fitne çıkarmak ve onu te’vil etmek için ondaki müteşâbih âyetlerin peşine düşerler. Halbuki onun te’vilini ancak Allah bilir. İlimde râsih olanlar, yüksek pâyeye erişenler ise, ona inandık, hepsi Rabbimiz tarafındandır, derler. Bu inceliği ancak akl-ı selim sahibleri düşünüp anlar” buyuruldu. Bazıları “ve’r-râsihûne” kelimesinin başındaki vav harfini edat kabul etmişlerdir ki, bu takdirde mana şöyle olur: “Halbuki onun te’vilini ancak Allah ve ilimde râsih olanlar, yüksek payeye erişenler bilir.”

3-Bir diğer kısım daha vardır ki, onlar gerçekte sıfat kısmından değillerdir. Lâkin sıfat yapısına benzeyen bir takım lafızlarla sıfat manasına gelir ve Arab dilinde onun manası açık olur. Bu kısım te’vil olunabilir. Eğer buna zâhirî (görünüş) manası verilirse, fesada ve yoldan çıkmaya sebep olur. Meâl-i şerîfi “Allaha karşı aşırı gitmemden dolayı bana yazıklar olsun” olan Zümer sûresi 56. âyet-i kerîmesini böyle manalandırmakta hiçbir âlim duraklamaz. Hadîs-i şerîfte, “Hacerülesved yeryüzünde Allahın sağ elidir (eliyledir)” buyuruldu. Buna zâhirî manası vermek ilhâd (dinden çıkmak) olur. “Yemen tarafından Rahmanın nefesini buluyorum” hadîs-i şerîfine de zâhirî manâsı verilirse, çok bozuk bir şey ortaya çıkar. “Bana yürüyerek gelene, ben seyirterek giderim” hadîs-i kudsîsine zâhirî mana vermek, teşbîh (mahlûklara benzetme) olur. Ama bunun manası açıktır. Allahü teâlâ kullarına ihsan ve kerem sıfatları ile tecelli etmek istedi de, onların anlayabileceği bir tarzda, Peygamberin dili ile onlara haber verdi ki: “Kim bana yürüyerek gelirse, ben ona koşarak giderim.” Buradan maksadın, sen hangi amelle bana yaklaşırsan, ben sana o yaptığının kat kat sevabını veririm, olduğu anlaşılmış oldu. Bu hususta çok müşkil ve te’vili çok zor hadîsler vardır. Te’villeri zarurî olmakla beraber, o te’vil için münasip söz bulmak, o manayı ifade edecek kelime bulmak imkânsız olduğundan, isteyerek onun te’viline girmek haramdır. Meâl-i şerîfi, “Hakkında bilgin bulunmayan şeyin ardına düşme” olan İsrâ sûresi 36. âyeti buna bir misaldir.

Kadın tevbe etmezse, nikâh devam eder veya kocasının cariyesi sayılır; ama tevbe edene kadar vaty caiz olmaz diyen âlimler de vardır.

Ceza hukukunda bunun benzeri bir prensip vardır: Bir fiilin suç sayılması için kanunda bunun açıkça ifade edilmiş olması lâzımdır. Yoksa bir fiil insanlar tarafından ne kadar çirkin görülürse görülsün, kanunda ifade edilmiş olmadıkça suç sayılamaz. Harb, her ne kadar insanlara eziyet vermekte ve beldelerin tahribine sebeb olmaktaysa da; vatanın korunmasına vesile olduğu için güzeldir, hasendir. Yalan, zulüm, zina gibi fiillerin insana menfaatleri de bulunmakla beraber, ictimâî cihetle pek çok kötülükler taşıdığı için çirkindir, kabihtir.

Sir Ahmed diye tanınan kişi, bunların önderidir. Hindistan ulemasından Ahmed Rıza Han Berilevî, Fetâva el-Haremeyn  ismindeki kitabında, 28 suale cevap vermektedir. Bunlardan birincisinde Neyâçire’den bahis vardır. Sual şöyledir: Hindistan’da kendilerine Neyâşire  diyenler, Cebrail aleyhisselamın ve meleklerin, cinnin ve şeytânların, göklerin ve mirac mucizesinin, Cennetin ve Cehennemin var oldukları ve bedenlerin müslümanların inandığı şekilde, tekrar dirilecekleri doğrudur, diyorlar. Fakat bunları bildiren âyet-i kerimelere, Bâtıniyye’nin yaptığı gibi manalar veriyorlar. Bu söylenen şeyler, maddeden yapılmış değildir. Mana ve hayali şeylerdir. Âdetlerin ve fizik kanunlarının dışında birşey var olamaz, diyorlar. Böylece, Allahü tealanın, tabiat kanunları dışında birçok şeyler yaratacağını inkâr ediyorlar. Mucizelere inanmıyorlar. Bunlara, tabiatta gördükleri, öğrendikleri şeylere göre, mana veriyorlar. Allahın dinini yaymak için yapılan cihadda, düşmandan alınan esirlerin köle olarak kullanılması haramdır, zulümdür, vahşilerin yaptığı şeydir. Bütün dinlerde bildirilmiş olan bu işi, Allah emretmemiştir, diyorlar. Tefsir ve hadis kitaplarının hiçbirine inanmıyorlar. Bunların içindekilerin hepsini âlimler uydurmuştur, diyorlar. Elimizde doğru olarak yalnız Kur’an var. Biz Kur’ana yeni bilgilerimize göre mana veririz. İlk Müslümanların anladıklarına ve onlardan bize ulaşanlara inanmayız diyorlar. Müslüman olduklarını bildiriyor ve kelime-i şehadet söylüyorlar ve kıbleye karşı namaz kılıyorlar. Hatta, hakiki Müslüman kendilerinin olduğunu ve halis İslam dininin de onların söyledikleri gibi olduğunu iddia ediyorlar. Böyle söyleyenlere Müslüman ve Ehli kıble denir mi?

Berilevî’nin cevabı şöyledir: “Hiç öyle değildir. Vallahi, bunların Müslümanlıkla hiç ilgileri yoktur. Bunlar, İngilizlerin beslediği İslam düşmanlarıdır. Kâfirlerin, mürtedlerin en kötüleridirler. Dinde zaruri olarak bilinen şeyleri inkar ediyorlar. Bunların kelime-i şehadet söylemeleri ve Kâbe’nin kıble olduğunu söylemeleri, mümin olduklarını ve Ehl-i kıble olduklarını göstermez. Zaruri olan, açık, meydanda olan din bilgilerini değiştirmeğe, âlimlerin hiç biri ve itikat ve fıkıh kitaplarının hiç biri izin vermemiştir.

Zaten Fetâva el-Haremeyn kitabının Neyâşire’ye reddiye olarak yazıldığı anlaşılıyor. Sir Ahmed Han ile alakalı İslâm Ansiklopedisi, İngilizler’in sömürgecilik emellerine hizmet eden bir dehrî (materyalist) olduğunu söyleyerek, yazdığı tefsirde Allah’ın kelâmını bozmaya varacak kadar fahiş hatalar yaptığını, ayrıca Hint müslümanları arasına ihtilâflar soktuğunu nakletmektedir. Hatta Efgânî’nin bunlara reddiye mahiyetinde Hakikat-i Mezheb-i Neyâçire adında Farsça bir kitabı vardır. 1881’de Dekkan’da basılmıştır. Bunun, Aziz Akpınarlı tarafından Tabiatçılığı Red adıyla yapılan tercümesi 1956’da basılmıştır.

Hindistan’ın büyük alimlerinden Muhammed Hasan Can Serhendî Müceddidi “rahmetullahi teâlâ aleyh” Usûlü’l-erbea fi-terdidi’l-vehhâbîye isimli farisi kitabında kendisine sorulan “Kadıyaniler ve Niçeriler ve diğer mezhepsizler mümin değil midir? Bunlara uymak da, müminlerin yolunda olmak değil midir?” sualine “Bu mezhepsizlerin âlimleri, Edille-i şer’iyyenin 4 kaynağından yalnız ikisine uyduklarını söylüyorlar. Diğer ikisini kabul etmiyorlar. Böylece, müslümanların çoğunun yolundan ayrılıyorlar. Ehl-i sünnet vel-cemaat yolundan sapıyorlar. Bunlara uymak, insanı Cehennemden kurtarmaz.” şeklinde cevap vermektedir.

2.Materyalizmin tesiri.

3.Maarif sistemi.

Halli, bozulmanın teknik âmillerini tersine çevirmektir. Yani hür dünyada tatbik edilen liberal ve demokrat bir sistemi kabul etmektir.

Hafız Ebu'l-Alâ el-Hemedânî bu hususta şöyle demiştir: “Arş, kalemden evveldir. Nitekim Abdullah bin Amr'ın bildirdiği sahih rivayette Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu: Allahu teala yerleri gökleri yaratmadan 50 bin sene evvel mahlukların kaderlerini takdir etti (yarattı). O zaman arş su üzerinde bulunuyordu.”

Buradan açıkça anlaşılacağına göre takdirat, arşın yaratılmasından sonra vaki oldu. Yine takdirat, Ubade hadisinde beyan edildiğine göre kalemin yaratılmasının evvelinde vaki oldu. Nitekim merfu rivayetle gelen bu haberde "Allah yarattığı şeyi [takdiratı] kaleme tevil etti (yöneltti) ve ona yaz dedi. O da "Ya Rab" ne yazayım dedi. Cenab-ı Hak da "Her şeyin takdiratını yaz" buyurdu. Demek ki sıra şöyle: Nur>Arş>Takdirat>Kalem. Bazı rivayetlerde Allahü Teala’nın ilk yarattığı kalemdir diye geçiyor. Esah olan budur. Evvelü yerine evvele şeklinde tef’il babından fiil olarak okuyanlar Cenab-ı Hakkın kaleme tevil ettiği manasını veriyorlar. Mirat-ı Kainat ve Mevahib-i Ledünniye’de tafsilat vardır.

İkincisi: Kul hakları da bulunan günahlara tövbedir. Mal gasp etmek, zulmetmek ve gıybet etmek gibi. Böyle günah işleyen kimseler, hak sahibinin hakkını ödemeyip, onun ile helalleşmemiş iseler, kıyamet günü mahkeme-i kübrada hak sahibi razı olmadıkça, afv-ı ilahiye kavuşamayıp, ceza göreceklerdir. Ancak, mümin oldukları için, günahları kadar azab olunup, sonra Cennete gideceklerdir. Yahud merhametlilerin en merhametlisi olan Allah, hak sahiplerine, razı oluncaya kadar nimetler ihsan buyurup, onları razı edecektir. Hak sahibinin rızaları ile af olunacaklardır.

İnkârı küfrdür. İnkar etmeyip başka şeye tevil ise bidattir.

Günahkar olmak şehid olmaya mani değildir. İman şarttır. 

Bunun İslamiyet ile alakası nedir? Kur’an ve sünnet, fen bildirmek için gelmedi. 

Bu bir formalitedir. Zararı yoktur. Kalbde ne olduğu mühimdir.

İsmail Hakkı Bursevî’nin Ruhu’l-Beyan tefsiri altıncı cüz sonunda der ki: “Zamanın allamesi olan şeyhimin yanında, bazı Hıristiyan ve Yahudilerin, herkese merdce, cömertce davrandıkları, iyilik ettikleri söylendikte, böyle olmak, ebedi seadet sahiplerinin alametidir. Böyle olanların imana ve tevhide kavuşmaları, sonlarının felah olması umulur, buyurdu.” Demek ki bir gayrı müslim, akıl-ı selimi ile hareket ederse, ahlakı ve işleri, Allah’ın emirlerine uygun olursa, ona iman ihsan edilebilir.

Bu, gaybı bilmek değildir. Nitekim melekler, yeryüzünde bir halife yaratacağım sözünden, kan dökücü mahluklar yaratılacağını çıkardılar. Zulüm olaçak ki, bunu önlemek için halife olsun. O zamanın en bilgililerinden olan İblis de, insanoğlunun yaratılışından, bunun soyundan Allah’a iman edenler ve asi olanların geleceğini tahmin eder. Veya ondan evvel buna dair bir muhavere olmuştur, fakat nazm-ı ilahide beyan edilmemiştir. 

Lüzum yoktur. Allah’ın kudreti sonsuzdur. Kıyamet alametlerini, fizik hadiseleri ile izaha çalışmak, dine ve akla uygun değildir.

 Âyet-i kerimeleri kafaya göre mana verilmez. Kur’an-ı kerimde, dostluk kelimesi geçmez, veli kelimesi geçer. Veli hem dost, hem de âmir manasına gelir. Dost manası verenler de dinlerini beğenerek dostluğu kastetmişlerdir. Yoksa kafirlerle arkadaş ve dost olmak caizdir. İnsanın annesi, babası, yakın akrabası kafir ise onları sevmeyecek mi? Sıla-i rahim ciheti ile veya onlardaki iyi vasıflar ciheti ile sever; küfrleri veya fıskları sebebiyle sevmez

Ruh ölmez. Yüksek ruhlar serbestçe gezebilir, kendisini sevenlere yardım edebilir.

Güzel ahlakla kendisine numune olur, hidayeti için dua edersiniz.

Cennette kadınlar kocalarıyla beraber olacaklardır. Bekarlar bekarlarla evlendirilecektir.

İman.

Akla, ilme ve şeriata uymayan hiçbir bilginin İslamiyette kıymeti yoktur. Gaybı ancak Allah bilir.

Helal olduğuna inanarak öldürürse böyledir.

İki sevgi birbirinden ayrılmaz. Mümin, eshab-ı kiramı, Cenab-ı Peygamberin arkadaşları olduğu için sever.

Allah'a ibadet (kulluk), Allah'ın istediği şekilde olur. Kulun kendi istediği şekilde olmaz.

Hayır. Sahabi sayılmak için, esah kavle göre, Cenab-ı Peygamber’i bisetten sonra, müslüman olarak bir defa görmek (kör ise huzurunda bir an bulunmak) ve imanla ölmek şarttır.

Vesvese sadece şeytandan değildir.

Dinde reform isteyen veya dinin hükümlerinin bu zamana elverişli olmadığını söyleyen mürted olur. Ama dinde reform isteyenler zaten müslüman değildir.

Resulullah buyurdu ki (Buhari): “Diğer peygamberlere beş şeyle üstün kılındım: 1- Bütün insanlara peygamber oldum. 2- Şefaatimi, ümmetime ahirette imdat olarak sakladım. 3- Bir aylık mesafeden, düşmanlarıma korku saldım. 4- Yeryüzü bana mescit ve temizleyici kılındı. 5- Ganimetler bana helal kılındı.  6- Ben cevamiul kelim olarak gönderildim. ‘Az sözle çok ifade etmek demektir.” Yine buyurdu ki, “Ümmetime Ramazan ayında beş şey ihsan edildi. Bunlar daha önceki peygamberlerin ümmetine verilmemişti. Birincisi: Ramazan ayının ilk gecesi olunca Cenab-ı Hak onlara rahmetiyle bakar. Allah kime rahmetiyle bakarsa, onu hiçbir zaman azaba çarptırmaz. İkincisi: Oruç tutanların ağızlarının kokusu Allah katında misk kokusundan daha hoştur. Üçüncüsü: Gece ve gündüz melekler oruç tutanların bağışlanması için Allah’a yalvarırlar. Dördüncüsü: Allah o gün Cennetine emir verir ve şöyle buyurur: ‘Ey Cennet, kullarım için hazırlan, süslen. Dünya sıkıntılarından kurtulup Benim huzuruma ve ikramıma gelip istirahat etmeleri yaklaştı.’ Beşincisi: Ramazan’ın son gecesi gelince de, Allah oruç tutan kullarının hepsini affeder.” (et-Tergib ve’t-Terhib, II/92)

Seccade, tesbih gibi şeyler mukaddes değildir. Ama halk buna kıymet vermektedir. Hatta eskiler eskiyen seccadeyi toz bezi yapmazdı. İman, amel manevi; Kâbe, Kabr-i nebevi, cami, Hırka-ı Şerif gibi şeyler maddi mukaddesattandır.

Evet. Anadolu Aleviliği, çeşitli dinlerden tesir görmüş ve iptidai de olsa müstakil bir dindir.

Allah sebepli veya sebepsiz yaratır. Ama adeti umumiyetle sebepli yaratmaktır. Kul, düşünmeyi irade eder, iradeyi Allah yaratır. 

Hayır. Üzülmek insani ve tabii bir şeydir. Cenab-ı Peygamber, oğlu vefat ettiğinde üzüldü, hatta ağladı.

Hakkın ne olduğunu kim tespit eder? Allah bu şekilde tayin etmişse, hak budur, haksızlık yoktur. Çünki hakkı ve hukuku tayin eden odur. Erkeğe verilen bu hakkın kadınlara da faydası vardır. Dört kadın alınca her kadın bekar kalmaktan kurtulup kendi cinsi ihtiyacını ve maişetini karşılayabilir.

Burada amel değil, haramı helal kabul etme vardır. Kişi, şer’en hakkı olmayan bir hissede, hakkı olduğuna itikad ettiği için, küfr tehlikesi zuhur eder. Bunu itikat etmezse, sadece gasp günahına girer.

Birincisi evet, ikincisi hayır. 

Yüzlerce değil binlerce bilim insanı Allah’a ve ahirete inanmaktadır. Avrupa ve Amerika milletlerinin çoğu Hıristiyandır. Yeni astronominin kurucusu Kopernik, Prusya’da papaz ve piskopos müşaviri idi. İngiltere’nin büyük fizik adamı Bacon, Fransisken tarikatinde papaz idi. Meşhur Fransız fizikçisi Paskal, papaz olup, fizik ve geometri kanunları keşif ederken, din kitapları yazmıştı. Fransa’nın en büyük başvekili olup, memleketine Avrupa birinciliğini kazandıran, meşhur Rişliyö, papaz olup, ruhban sınıfında ileri derece sahibi idi. Meşhur Alman doktor ve şairi Şiller de papaz idi. Bugün, bütün dünyaca büyük filosof tanınan Fransız fikir adamı Bergson, kitaplarında, maddicilerin hücumlarına karşı, ruhanileri müdafaa etmiştir. Madde ve Hafıza, Din ve Ahlakın İki Kaynağı ve Şuurun Vergileri kitapları dikkate değerdir. Amerika’nın büyük filozofu William James, Pragmatizm mezhebini kurmuş, Dini Tecrübeler ve diğer kitaplarında, imanlı olmağı övmüştür. Bulaşıcı hastalıklar, mikroblar ve aşılar üzerinde buluşları olan, Fransız doktoru Pasteur, cenazesinin dini merasim ile kaldırılmasını vasiyet etmişti. Nihayet, II. Cihan Harbi’nde dünyayı idare eden Amerika cumhurreisi Roosevelt ile İngiliz başvekili Churchill dindar idi. İsmi akla gelmeyen nice fen ve siyaset adamları hep, yaratana, kıyamete, meleklere inanan kimselerdi. İnanmayanların, bütün bunlardan daha akıllı olduğunu kim iddia edebilir? 

Mecazdır. Allahu Teala'nın zikrinin yapıldığı, ona ibadet edildiği bir yer demektir. Beytullah (Allah’ın evi) terkibi, Kur’an-ı kerimde Kâbe hakkında mealen “Evimi temiz tutun” şeklinde kullanılmıştır (Bakara, 125). Hadis-i şerifte, “Yeryüzünde Allah’ın evleri, mescidlerdir. Oraya gelene Allah ikramda bulunur” buyuruldu. Allah, zaman ve mekândan münezzehtir.

İnsanların başına gelen kötülükler, günahların mukabili olmakla beraber, mutlak değildir. Her kötülük günah karşılığı olmadığı gibi, her günaha da kötülük isabet etmeyebilir.

Ahirette eşler beraber olacaktır. Ancak her mümine iki dünya hatunu verilecekse, bu kadının da zevci cennetlik değilse, mümkün olabilir. 

Evet, rızık Allah’tandır. Ama açlıktan kimse ölmez diye bir kaide yoktur. Bu ayetlerden hiçbir canlı açlıktan ölmez şeklinde mana çıkarılamaz. Rızkın Allaha bağlı olması, rızkın kesilmeyeceği manasına gelmez. Takdir edilen rızkı biter, açlıktan veya başka sebepten ölür.

Hadis-i şerifte geçen bu beş şeye İslam’ın şartı denir. Bu şartlara riayet eden bir insan, İslam şerefine ermiş, müslüman ünvanını kazanmış olur. Bunların birinci vazife olduğuna inanmak kast ediliyor. Bunları yapmak, bir kimsenin müslüman olduğuna alamettir.

Nur hem maddi, hem de manevi aydınlanma için kullanılır. Nur ve ziya arasında biri asli diğeri vasıtalı olmak üzere fark gözetenler vardır. Güneşin nuru ve ayın ziyası vardır.

Allah böyle takdir etmiştir. Aklı olan imtihana tabidir. Hayvanlar imtihana tabi mi?

Mal, mülk, maaş, ev, araba, elbise, eş, çocuk, ilim, iman, amel hep rızıktır.

Allah her şeyi sebeplerle yaratır. Kulun sebeplere yapışmasını emretmiştir. Kul helalinden sebeplere yapışır. Cenab-ı Hak ona takdir ettiği rızkı verir. Sebeplere çok yapışırsa rızkı artar. Çünkü rızkı arttırmak ve eksiltmek Allah’ın elindedir, kulun elinde değildir. Bazen kul fazla çalışırsa rızkı artar. Çünkü Allah öyle takdir etmiştir. Bazen kul fazla çalışır, ama rızkı artmaz. Çünkü Allah öyle takdir etmiştir. Kul az çalışır, rızkı azalır. Çünkü Allah öyle takdir etmiştir. Bazen kul az çalışır, rızkı artar. Çünkü Allah öyle takdir etmiştir. Bunları insanlar bilemez, kafa da yormaz.

Doğru değildir. Allah işini bilir. Onun hayatından da mematından razı olmak lazımdır.

Allah kimseyi koruyup kollamak mecburiyetinde değildir. Dilediğini korur kollar, dilediğini korumaz kollamaz. Nefes alıp vermek, yiyip içmek, yiyip içtiğini def etmek, bunlar korumak kollamak değil midir?

Caiz ise de doğrusu şükretmektir.

Her zamanın kendine göre zorlukları vardır.

Kader üç kısımdır: Biri kader-i muallaktır. Allah bu kısım kaderi, duaya veya devaya bağlı kılmıştır. Dua ile veya sebeplere yapışmakla değişebilir. Çünki sebebe yapışmak, mesela ilaç kullanmak, eğer tesirini Allahtan bilirse, dua sayılır.

İkinci kısım kader-i mübremdir. Bu iş kimseye bağlı değildir. Ne yazılmışsa aynen vuku bulur.

Üçüncü kısım ilm-i ilahide olan kaderdir. Bu kısım kader, levhülmahfuzda muallak veya mübrem olarak yazılmamıştır. Bunu Allah’ın çok sevdiği hususi kullarına, sevdiklerine arz etmek caizdir. “Yiğit kaderle münazaa edendir, ona muvafakat eden değildir” sözü, kaderin bu kısmı için söylenmiştir. (Dürrü’l-Mearif)

Abdülkadir Geylani’nin “Ben istersem (dua ederek) kaderi değiştiririm” sözü de bu kısım için söylenmiştir.

Dini bir gün olmadığı için günah değildir. Müslümanların yılbaşı 1 Muharrem’dir. 1 Ocak’ı kutlamak lüzumsuzdur.

İster hayatta olsun ister ölmüş bulunsun, Allah’ın sevgili kulu olduğuna inanılan bir zatın hatırı için, yahut mukaddes ve mübarek bir yer, eşya ve saire vasıtasıyla Allah’tan istemeye tevessül ve istigâse denir. Her ikisi de caizdir. Bunu yapan en basit bir Müslüman, Allah’tan istediğini, bunun için vasıta kıldığını, vasıta kılmayı Allah’ın emrettiğini, sebeplerle yaratmanın adet-i ilahiye olduğunu bilir. Bunun şirkle hiçbir alakası yoktur. Müslümanları şirk ile suçlamak Vehhabi inanışıdır. Hatta kabri ziyaret edip ölüye hitap etmek veya “Himmet ya Abdülkadir Geylani” demek de böyle mecazdır ve caizdir. Allah dilerse o zata bu hitabı duyurur. O da dua eder veya edilmiş duaya âmin der. Allah da dilerse kabul eder.

Mülk Allahındır, dilediğini yapar. Böyle olmak onlar için menfaatlidir. Mümin ise cennete giderler. Değilse azaptan kurtulurlar. Bunlara kötülük yapanlar bu vesileyle ceza görür. Başka kim bilir ne hikmetleri vardır. Anne ve babaları, hatta çevreleri bununla imtihan olunur. Bakın siz de bu suali sorduğunuza göre imtihan olunuyorsunuz demektir. 

İslamiyete girmek için bir merasime veya din adamının takdis veya kabulüne ihtiyaç yoktur. İman, kalb ile tasdiktir. Ama cemiyette ve resmen müslüman muamelesi görmek için iki şahit huzurunda kelime-i şehadeti söylemesi icap eder. Camide cemaatle namaz kılan kişinin müslüman olduğuna hükmedilir. Osmanlılarda ihtida edip müslüman olan biri, kadı huzurunda ve iki şahit yanında kelime-i şehadeti söyler, bu hadise sicile tescil edilirdi. Ayrıca ihtida edenler, Divan-ı Hümayun’a çıkarılıp hediyelerle taltif edilirdi. Müslüman olanlar kendi cemiyetinden ayrıldığı için dışlanır; yeni girdiği cemiyet de onu kabul etmekte isteksizlik gösterir. Bu sebeple maddi olarak zarara uğrar. Bunu telafi etmek için Osmanlılar Müslüman olanlara hediyeler verirdi. Nitekim İmam Şarani hazretleri, Mısır’da Müslüman olan ve ailesi tarafından dışlandığı için dilenciliğe kadar düşen zengin bir Yahudiden bahseder. Zekat verilmesi icap eden 8 sınıftan biri de müellefe-i kulubdür ki bunlar aynı zamanda yeni Müslüman olanlardır. Şimdi diyanet böyle bir merasim yapıyor ve müslüman olanlara ihtida beratı veriyor.

Halifeliğin Ali’nin hakkı olduğunu iddia ettikleri için, Hazret-i Ebu Bekr, Ömer ve Osman başta olmak üzere buna razı olan sahabeyi küfre nispet eder. Hazret-i Ali’nin rakibi Hazret-i Muaviye’nin oğlu olduğu için ve Hazret-i Hüseyin onun zamanında ayaklandığı ve öldürüldüğü için sevmiyorlar.

Hayır, doğru bir sözdür.

Bunlar izafi şeylerdir. İnsan maddenin aslını görüyor, işitiyor, dokunuyor, kokusunu alıyor, hissediyor. Büyüklerin hayal dediği şey, dünya geçicidir, adeta bir an sürer, hayal gibi dünyada elde edilen her şey elden uçar gider, uyanık gibi amel etmelidir, demektir. Buna metafizik manalar yüklemek lüzumsuzdur.

1-Peygamberlerden, tam temiz oldukları için âdet-i ilahiyye dışında ve kudret-i ilahiyye içinde şeyler meydana gelir. Buna mucize denir. Peygamberlerin mucize göstermesi lazımdır.

2-Peygamberlerin ümmetlerinin evliyasında, nefislerinin kötülükleri kalmadığı için âdet dışı meydana gelen şeylere, keramet denir. Evliyanın keramet göstermesi lazım değildir. Bunlar, keramet göstermek istemez. Allahtan utanırlar.

3-Ümmet arasında, veli olmayanlardan meydana gelen adet dışı şeylere, feraset denir. Şimdi altıncı his diyorlar.

4-Fâsıklardan, günahı çok olanlardan zuhur ederse istidrac denir ki, derece derece kıymetini indirmek demektir.

5-Kâfirlerden zuhur edenlere ise sihr, yani büyü denir.

Ölüler, kendilerini ziyaret edenleri bilirler. Tanıdıklarından veya tanımadıklarından biri kabre geldiği zaman, bunun geldiğini anlarlar. Ölülerin buluştuklarını ve soruştuklarını, dirilerin yaptığı işlerin onlara gösterildiğini bildiren haberler çoktur. Hâlid bin Zeyd’in haber verdiği hadis-i şerifte şöyle buyuruldu: “Bir mümin vefât ederken, bir rahmet meleği, bunun ruhunu alır. Meyyitler, dünyada müjde isteyenlerin toplandığı gibi, bunun etrafına toplanırlar. Ona sormaya başlarlar. İçlerinden birkaçı da kardeşinizi bırakınız dinlensin! Çok sıkıntılı yerden geliyor derler. Etrafına üşüşürler. Dünyadaki tanıdıklarını sorarlar. Filân adam ne yapıyor? Filânca kadın evlendi mi? derler.”

Meyyitlerin, dirileri gördüklerini bildiren vesikalardan biri, Buhârî’deki, “Her meyyite, her sabah ve her akşam âhıretteki yeri gösterilir. Cennetlik olana, Cennetteki yeri, Cehennemlik olana, Cehennemdeki yeri gösterilir” hadîs-i şerîfidir. Gösterilir sözü, gördüklerini bildirmektedir. Allahü teâlâ, Firavunun adamları için, “Onlara sabah akşam ateş gösterilir” buyurdu. Meyyit görmeseydi, gösterilir demek faydasız olurdu. Ebû Nuaym, bildiriyor: “Bir kimse ölünce, ruhunu bir melek tutar. Ruh, bedenin yıkanmasına, kefenlenmesine bakar. Kendisine, insanlar, seni nasıl övüyorlar işit, denir.”

Amr bin Dinar rivayet eder: “Bir kimse, öldükten sonra çoluk çocuğunun başına gelenleri bilir. Kendisini yıkayanlara ve kefenleyenlere bakar.” Buhârî’deki sahîh hadîste, “Münker ve Nekîr melekleri, sual ve cevaptan sonra meyyite, Cehennemdeki yerine bak! Allahü teâlâ, değiştirerek, sana Cennetteki yeri ihsan eyledi derler. Bakar. İkisini birlikte görür” buyuruldu.

İbni Ebiddünyâ ve Beyhekî Şu’abü’l-İmân’da Ebû Hüreyre’den bildirir: “Bir kimse tanıdığı kabir yanına gelip selâm verirse, meyyit de onu tanır ve selâm verir. Tanımadığı kabrin başına gelip selâm verirse, selâmına cevap verir” buyuruldu. Bu hadîs-i şerîften anlaşılıyor ki, meyyit kendini ziyaret edeni, kabri başına geleni görmektedir. Görmeseydi, dünyada tanımamış olduğunu tanımaması bildirilmezdi. Birincisini tanıyarak cevabı veriyor. İkincisinin selâmına, tanımayarak cevap veriyor. Erbaînü’t-Tâiyye’de geçen bir hadîs-i şerîfte, “Bir meyyit, dünyada sevdiği kimse, kendisini ziyarete geldiği zaman sevinir” buyuruldu. Bu hadîs-i şerîf, meyyitin, ziyarete geleni gördüğünü bildiriyor. Görmeseydi, tanımaz ve sevinmezdi. Sahih-i Müslim’de geçer: Amr bin Âs öleceği zaman buyurdu ki, “Beni defnedince, üzerime toprak atınız! Sonra bir hayvan kesilerek etleri parçalanacak zaman kadar, kabrimin başında bekleyiniz. Sizinle kabrime alışayım ve sizi göreyim. Böylece Rabbimin gönderdiği sual meleklerine rahat cevap vereyim.” Kabirdeki meyyitlerin duyduklarını ve gördüklerini bildiren böyle sağlam haberler çoktur.

Amellerin, işlerin, tanıdıklara gösterildiğini bildiren hadîs-i şerîfi, Ahmed bin Hanbel, Hakîm-i Tirmizî, İbni Mende bildirir: “Yaptığınız işler, kabirde olan yakınlarınıza ve tanıdıklarınıza bildirilir. İyi işlerinizi görünce sevinirler. Böyle olmayan işleriniz için, ya Rabbî! Bizi doğru yola kavuşturduğun gibi, bu kardeşimizi de kavuştur. Ondan sonra ruhunu al, derler” Benzeri Tayâlisî, İbni Ebiddünya, Hakîm Tirmizî, Beyhekî’de de geçiyor.

Beden öldükten sonra şaki ise kıyamete kadar kabirde azap çeker. Ruhu bağlıdır, hiçbir yere gidemez. Ancak said ise, ruhu serbesttir. Dilediği yere gider. Memleketine, evine gelir, çoluk çocuğunun hallerini seyreder. Birbirlerine ziyarete gider. Adeta bir cennet hayatı yaşar. Hadis i şeriflerde ruhların birbirlerini ziyaret ettiği, sohbet ettiği anlatılır. Gördüğünüz rüya muhtemelen babanızın da paçayı kurtarmış olduğuna delalet eder. Çünki müslüman çocuğu ehli necattır, onunla beraber olması, dedenin de ruhunun serbest kalmış olma ihtimalini gösterir.

Ayet-i kerimelerde buyuruldu ki (mealen): “Cennette müminler ebedi kalacaklardır. Onlar için ne dilerlerse vardır” (Furkan: 16), “Orada kendileri için ne isterlerse vardır, katımızda daha fazlası da vardır” (Kaf: 35) ve “Sizin için orada, nefislerinizin arzu ettiği şeyler vardır” (Zuhruf: 71). “İstediklerinden de fazlası” ibaresini, Allah’ı görmek diye tefsir etmişlerdir (Kurtubi) Râzî, birinci ayet-i kerimenin tefsirinde der ki: “Cennette düşük derecedekiler, yüksek dereceleri isteyebilir. Allah bunu onlara verecek olsa, nâkıs ile kâmil arasında fark kalmayacaktır. Vermeyecek olsa, “Orada, ne dilerlerse onlarındır” beyanına uymayacaktır. Bir baba, cehennemde gördüğü kâfir evladının kurtulmasını isteyebilecektir. Kurtulsa, kâfirin azabının ebedî oluşu zedelenecektir. Kurtulmasa, “Orada ne dilerlerse onlarındır” beyanını zedeler. Deriz ki, Allah bu fikri cennetliklerin kalblerinden siler. Hatta onlardan her biri, içinde bulunduğu cennet lezzetlerinden ötürü, başkasının haline dönüp bakmaya zaman bile bulamayacaktır. Yani cennettekiler, Allah’ın beğenmediği veya istemediği veya emrine muhalif bir şeyi kalben istemeyecektir, aklına dahi gelmeyecektir.

Muhtelif kitaplarda bir asırda gelmiş müceddidler için çeşitli isimler verilir. Her birinin kriterleri az çok benzer. Şu liste de benim her asra göre tespit ettiğim isimleri havidir:

1-Ebu Bekr es-Sıddîk, Ömer bin Hattab, Muaviye bin Ebi Süfyan.

2-Ömer bin Abdilaziz, Kasım Bin Muhammed, İbn Şihab ez-Zühri, İmam Ebu Hanife, Mücahid, Yahya Bin Yamer

3-İmam Şafii, Ahmed Bin Hanbel, Cürcani, Cüneyd Bağdadi

4-Tahavi, Matüridi, Eş’ari, Taberi

5-Serahsi, İbn Abdilberr, Bakıllani, Nizamülmülk, Sultan Mahmud Gaznevi

6-Ömer en-Nesefi, Ebu Bekr İbni’l-Arabi, Kadı Iyad, Gazali, Abdülkadir el-Ceylani, Salahaddin Eyyubi

7-Şazeli, Kurtubi, Fahrürrazi, Nevevi, Beydavi

8-Seyyid Şerif Cürcani, Şatıbi, İbn Dakikılıyd, İbnürrifaa, Teftazani, Sultan Ferec, Şah-ı Nakşibend, Celaleddin Rumi, Ebu’l-Hasen es-Sübki, Taceddin İskenderani, Zehebi

9-Molla Fenari, Molla Hüsrev, İbn Haldun, Fatih Sultan Mehmed

10-İbn Kemal, Birgivi, Devani, Süyuti, Şarani, İbn Hacer el-Mekki, Sultan Selim Evvel

11-İmam Rabbani, Hayrü’r-Remli, Abdülmecid Sivasi

12-Abdülgani en-Nablüsi, Şah Veliyyullah Dehlevi, Sultan Alemgir

13-Şah Senaullah Panipati, İbn Abidin, Osman el-Fudi, Halid Bağdadi, Abdülaziz Dehlevi

14-Lüknevi, İbrahim Fasih Hayderi, Cevdet Paşa, Sultan Abdülhamid, Zeyni Dahlan, Ahmed Rıza Han Berilevi, Yusuf en-Nebhani, Bahit el-Mutii, Zahid el-Kevseri, Sabri Efendi, Abdülhakim Arvasi, Abdülhay el-Kettani

15-Abdülfettah Ebu Gudde, Mustafa Ahmed ez-Zerka, Said Ramazan el-Buti, Hüseyn Hilmi Işık

Çobanlık hem idarecilik ve hem de müdafaa ve muhafaza hassalarına ihtiyaç duyulan bir iş olduğu için, esasında liderlik için adeta bir staj yeridir. Hadis-i şerifte, “Hepiniz çobansız, sürünüzden mesulsünüz. Aile reisi çobandır, ailesinden mesuldür. Hükümdar çobandır, tebaasından mesuldür” buyuruldu. Hükümdara verilen râi (çoban) ve tebaaya verilen reaya (sürü) ismi bu hadis-i şeriften gelir. Bunu bilmeyenler bazı hükümdarları halkı koyun sürüsü olarak gördükleri için aklınca tenkide kalkar.

Talebesi Hilmi Efendi anlattı: “1929 senesinde askeri lise son sınıfta 18 yaşında idim. Kadir gecesi idi. Mektepte yatmıştık. Uyuyamadım. Şaşkın olarak, yatağımdan fırladım. Düşüncelerimde, imanda yalnız kalmıştım. Sıkılıyordum, bunalıyordum. Bahçeye çıktım. Gökyüzü yıldızlarla dolu idi. Eyüb Sultan’ın, yani Hâlid bin Zeyd’in türbesine karşı, Haliç’in ışıklı dalgaları, sanki bana, üzülme, sen haklısın diyorlardı. Hıçkırarak ağladım. “Yâ Rabbî! Sana inanıyorum. Seni ve Peygamberlerini seviyorum. İslâm bilgilerini öğrenmek istiyorum. Beni, din düşmanlarına aldanmaktan koru!” diye yalvardım. Allahü teâlâ, bu masum ve hâlis duamı kabul buyurdu. Kerâmetler, hârikalar hazinesi, ilim deryası olan bir Allah dostu, önce rüyada, sonra gerçek hayatta karşıma çıktı. Beni cezbetti. Allahü teâlâ Kur’an-ı kerîmde meâlen, “Her isteyene veririm; bazen de istemeyenler arasından seçtiğime veririm” buyuruyor. Bu âyet-i kerîmelerde hem adalet, hem ihsan vardır. “Her isteyene veririm” (Bekara: 186; Âli İmrân: 145; İsrâ: 20) buyurması adalettir. “İstediğime veririm” (En’âm: 88; Kasas: 56) buyurması da ihsandır. Ben istedim, Allahü teâlâ da verdi. İşte böyle, Allahü teâlâ samimi kalb ile isteyenlere verir. Nitekim Kur’an-ı kerîmde meâlen, “Allah, kendisine yöneleni, doğru yola iletir” ve “Doğru yolu arayanları, saadete götüren yollara kavuştururuz” buyuruluyor (Şûrâ: 13; Ankebût: 69).”